ای دل! از چاه بیخودی بدرآ

خویش را وارهان ز قید هوا

خویشتن را به دست نفس مده

سر به پای جناب عشق بنه

در خرابات عشق نه قدمی

[...]

سرت گردم ای ساقی سیمتن!

بسی کن علاج دل زار من

مرا از می عشق، سرمست کن

که من نیستم ازمی ام هست کن

بده یک دو جام از می بی غشم

[...]

چون به حکم پادشاه انس و جان

درمد این گشت سلمان، حکمران

گشت چون در حکمرانی مستقل

بنده اش گشتند خلق، از جان و دل

چون زمان زندگیش آمد به سر

[...]

چرا افتاده ای، ای قهرمان شیر گیر من؟!

غضنفر کش، هژبر انداز، عباس دلیر من

کدامین بی حمیت، دست های تو قلم کرده

کدامین سنگدل، قد دل آرای تو خم کرده؟

علمدار سپاه من، چه شد دست بلند تو

[...]

چو در کربلا خسرو نشاتین

شهید به خون خفتهٔ دین حسین

ز جور فلک بی کس و یار شد

در آن دشت بی یار و انصار شد

نماند اندر آن وادی پربلا

[...]

باز بر جان عشقم آتش برفروخت

خانهٔ عقل مرا یکسر به سوخت

عشق آمد عقل کرد از وی فرار

می دویدم هر طرف، دیوانه وار

عشق زد بر جان افگارم شرر

[...]

سحرگه عندلیبی در گلستان

همی گفت این سخن با عندلیبان

که ای هم جنسهای من بنالید

چو من، در صحنهٔ گلشن بنالید

از این پس ترک آب و دانه سازید

[...]

برادر جان مگر رفته به خوابی!

که زینب را نمی گویی جوابی

برایت درد دل تا کی شمارد

چه خواب است اینکه بیداری ندارد

ولی حق داری ای جان برادر!

[...]

به شام چون اسرارا خرابه شد منزل

فزون ز کرب و بلا گشت بهرشان غم دل

طعامشان همگی بود لخته های جگر

شرابشان همه از قطره های اشک بصر

یکی ز هجر پدر، در خروش و آه و فغان

[...]

چه شد که ای گل من! این چنین تو پژمردی

چراغ محفل من از چه زود افسردی

مگر به خواب چه دیدی که لب فرو بستی

دل شکسته ما را دوباره بشکستی

شوم فدای تو ای نوگل گلستانم!

[...]

یارب! به خون پاک شهیدان کربلا

یارب! به قرب و منزلت و شان کربلا

یارب! به خون فرق علی اکبر رشید

یارب! به خون دیدهٔ لیلای ناامید

یارب! به تشنه کامی عباس نامدار

[...]