عندلیب عشق را جز ناله‌های زار نیست

زین گلستانش نصیبی غیر نوک خار نیست

ما تباهی ماندگان موج‌خیز حیرتیم

کشتی ما شوربختان را به ساحل کار نیست

سالها عشق درین مرحله مبهوتم داشت

[...]

مگر بازم دل از زخم جفایی شاد می‌گردد

که مرگم گرد جان بهر مبارک باد می‌گردد

به فتراک محبت من همان صید گرفتارم

که بسمل گشته و گرد سر صیاد می‌گردد

به جای باده خون در ساغرست امروز خسرورا

[...]

نشئه‌ی شوق کی از ساغر عشرت خیزد

این نسیم‌ست که از گلشن محنت خیزد

هر زمینی که بر آن پای نهم روز وداع

تا دم محشر از آن آتش حسرت خیزد

بخت ناساز به حدی‌ست که گر افروزم

[...]

چه دانستم که رازم مو به مو اظهار خواهد شد

متاع روی دست هر سر بازار خواهد شد

مگر اعجاز حسن او کند بی سایه مژگان را

وگرنه زود روی نازکش افگار خواهد شد

به خار غم سپردم دامن جان و ندانستم

[...]

چون صبا جلوه آن زلف گره گیر دهد

عقل را ذوق جنون مژده زنجیر دهد

ناقه را پا همه بر دیده خونبار آید

هجر چون قافله را رخصت شبگیر دهد

هر که در عهد جمال تو ز مادر زاید

[...]

مراد ما ز مادر بر سر خشت عدم آید

وجود عشرت ما با عدم از یک شکم آید

اگر تسبیح سازد زاهد از خاک شهیدانش

به جای نام ایزد بر زبانش یاصنم آید

همه عمرم به مردن صرف شد کاین جان غم روزی

[...]

کو حریفی تا دو جامی از می احمر زنیم

چون شراب از بی‌خودیها تکیه بر ساغر زنیم

تازه شمعی کاش افروزند در بزم وصال

بر سر این شعله‌های کهنه تا کی پر زنیم

مختصر دستی که ما را بود صرف جام شد

[...]

سر و برگ من محزون نداری

غم آشفته حالان چون نداری

در آن کاکل که اقلیم جنونست

ز عقل آشفته‌تر مجنون نداری

از آن نرگس کش از ناز آفریدند

[...]

ای آنکه دست تربیت آفریدگار

نخلی چو نخل همت تو با ثمر نکشت

مشاطه سخای تو از زیور قبول

یوسف لقا کند طمعی را که هست زشت

دزدم به دست حرص ز بس قحط هیزم‌ست

[...]

در زمان شه والاگهر عرش سریر

شاه عباس شهنشاه سپهر استعداد

بنده شاه جهان خواجه محمد میرک

ساخت این روضه درین گلشن فردوس نهاد

زد قلم ثانی جنت رقم تاریخش

[...]

در زمان مظفر لطف اله

آنکه آب عدل ازو آمد به جو

شاه عباس آنکه از عدلش بریخت

ابر رحمت پیش کوثر آبرو

این بنا حاجی جلال‌الدین نهاد

[...]