یکی روز همراه چون ماه و مهر

برافروخته هر دو چون ماه چهر

همانا که تا هست گردون سپهر

به من مهر از این گونه ننمود چهر

بدین گونه بودند تا قرص مهر

فرو شد در این کارگاه سپهر

سراپرده اش هست کوی سپهر

فرامرز و بانو دو چون ماه و مهر

بلی نیست در دل چو از عشق بهر

که آماده در جام عشقست زهر

زخود یادگاری گذارم به دهر

کزان هوشمندان بگیرند بهر

دگر روز خورشید عالم ز چهر

منور نمود او زمین و سپهر

ببخش و بیارام و بگشای مهر

که ناگه زبالای چهرت سپهر

کسی را که داند سزاوار زهر

ز شهدش نبخشد همی هیچ بهر

زبیگانه شربت چنان که ز زهر

نخستین ز جامش بفرمای بهر

زکید ارچه خورشید تابد به مهر

چنان دان که دشمن ترین از سپهر

بگفت این و بوسید چشمش به مهر

فرامرز بگریست پرآب چهر

امیدم چنانست که زنده به مهر

رساند تو با من خدای سپهر

نگاریده این نقش های سپهر

چو هرمزد و بهرام و کیوان و مهر

ببوسید چشم گرامی به مهر

که بی تو مبیناد چشم سپهر

وز آن پس نگه کن که گردان سپهر

زبالای سر بر که گردد به مهر

فرستش هم اکنون سوی ماه چهر

که با او نشیند زمانی به مهر

شه از نیزه چو نیستان و سپهر

نهان شد به گرد اندرون ماه و مهر

ز کار تو اندیشه ننمود چهر

نبینم تو را برتن خویش مهر

که چون گشت بر سرش خواهد سپهر

چگونه نماید ورا بخت چهر