به رنج اندر است ای خردمند گنج

نیابد کسی گنج نابرده رنج

چو پرورده شد بر غم و درد و رنج

گذشت از برش بی زیان سال پنج

بدان ای سرافراز دیهیم و گنج

که جانم ستوه آمد از درد و رنج

چو ایرانیان پای بینم به رنج

به پاداش آن برگشاییم گنج

جهان پر ز گنجست و ما پر ز رنج

شکوفه به هر سوی ما در شکنج

کنون بشنو از من تو بردار گنج

رهایی تو را و مرا پای رنج

یکایک کشیدند زان گونه گنج

ز بردن شه و لشکر آمد به رنج

ببخشید گنج و بپیمود رنج

چنین باشد اندر سرای سپنج

بدین تیز خنجر نمایمت رنج

اگر خود به دستت هزارست گنج

زجمشید زین سان بسی بود گنج

رها کن مرا در سرای سپنج

همه شب سخن رفت از آن دیو و گنج

زگفتار دیو و ز تصویر و رنج

نهاده ز بهر تو این برده رنج

رهاکن مرو را تو بردار گنج

از آن آگهی شد به شهر برنج

که آمد خداوند کوپال و گنج

در این پادشاهی و آباد گنج

که داری نداری بجز درد و رنج

وگر سر بپیچی در افتی به رنج

نه سرماند و تاج و نه تخت و گنج

اگر گنج خواهی بیاریم گنج

بدان تا روان ها ندارم به رنج

فراوان در آن مرز پیل است و گنج

تن بی گناهان از ایشان به رنج

که بود اندر آن دژ نهاده به گنج

فراز آوریده ز هر جا به رنج

همان به که دل را ز اندوه و رنج

کنی شادمان در سرای سپنج

بویژه که هم اسب و اسباب و گنج

ازو یافته در سرای سپنج