چو بشنید شه این سخن خیره ماند

به البرز یل آفریرن ها بخواند

سر و پایش لرزنده چون بید ماند

ز دیده بسی خون دل برفشاند

تهمتن زدیدارشان خیره ماند

فرستاد بانوی مه را بخواند

نه سست گشت این و نه آن کند ماند

چنین تا به یک روز خود را رساند

برافشانمش هرکه بر فرش ماند

درخت نشاطش به گیتی نشاند

به هشتم سرموبدان را بخواند

ابا موبدانشان به عزت نشاند

چو رستم سخن ها سراسر براند

زمژگان بسی خون دل برفشاند

دل هر یک خیره زان گو بماند

جدا هر یکی نام یزدان بخواند

فرامرز رستم چو نامه بخواند

از آن پند و اندرزها خیره ماند

نهفته برون کرد وآن شه بماند

بسی مشک و عنبر بر او برفشاند

فرامرز چون تخته زر بخواند

سرشکش زدیده به رخ برفشاند

دل لشکری خیره زان مار ماند

هزار آفرین بر جهان دار خواند

همه هفته در چاهساران بماند

فرستاد نوشاد لشکر بخواند

به خواهشگری مهتران را بخواند

در گنج بگشود و زر برفشاند

هم اندر زمان دختران را بخواند

به نزد جهان پهلوانشان نشاند

فرامرز یل چون سخن برفشاند

هم آورد او را فرس بازماند

صلیب و چلیپا به گیتی نماند

چو بشکسته شد هم به دریا فشاند

می آورد و رامشگران را بخواند

وز آواز ایشان همی خیره ماند

همانا تو را زندگانی نماند

نهانت ز ایران بدین مرز راند

بغرید از آن پس چو خیره بماند

فرستاده را سخت گفت و براند