گر تمتع ترا ز نقره و زر

اینقدر بس که قابض آنی

یک سخن بیغرض ز من بشنو

غم خود خور که سخت نادانی

چه نهی سیم و زر بدشواری

[...]

گر تو بر سهل و ممتنع خواهی

خویشتن را که مطلع یابی

شعر ابن یمین بدست آور

کان همه سهل و ممتنع یابی

از لطائف هر آنچه نام بری

[...]

گذر کن از ره لطف ای نسیم باد شمال

بخاک درگه نوئین شهنشان کرتای

امیر عالم عادل که غیر او نرسید

ز خسروان جهان کس درین سپنج سرای

به بی نظیری عنقا و همت شهباز

[...]

مرا در خفیه دی میگفت یاری

که بینم شاه را از تو غباری

چه گفتی باز گو تا هست باقی

در آن حضرت مجال اعتذاری

بدو گفتم که تا اکنون جز اخلاص

[...]

مکافات بدی کردن حلالست

چو بی جرم از کسی بد دیده باشی

بدی با او بجای خویش باشد

نکوئی کن که نیکو کرده باشی

منم آنکه در مدحتت طبع من

سپهر ازرقی گشت و مهر انوری

عطارد شود نکته های مرا

ببازار دانش بجان مشتری

بهر سو که روی آورم اهل فضل

[...]

من شنیدم که از ره شفقت

پدر پیر گفت با پسری

که ترا ناگه ار بدست فتد

ز اقتضای زمانه سیم و زری

بشنو از طوطی شکر گفتار

[...]

منم آنکس که در اشعار عذبم

نیابد هیچ طاعن جای طعنی

اگر ممدوح یابم مدح گویم

سزای آفرین از لفظ و معنی

همانا داستان باستانست

[...]

من اندر کسب اسباب فضائل

نکردم هیچ تقصیر و توانی

هنر پروده ام زینسان که بینی

بیا انکار کن گر میتوانی

سخنهائی بنظم آرم روانبخش

[...]

من و نفس نفیس و فقر و فاقه

نمیخواهم غنی گشتن بخواری

بود جان دادنم در آب خوشتر

از آن کز غوک خواهم جست یاری

بمیرد گرسنه شهباز از آن به

[...]

مرا گفتند جمعی مهربانان

چو دیدندم ز غم در اضطرابی

که خوش میباش کز دوران گیتی

عمارت باز یابد هر خرابی

کشیدم از جگر آهی و گفتم

[...]

مزن دم در آنچت گزیرست ازان

که حمل افتد این شیوه بر بیهشی

گر ایدون بمقدار گوئی سخن

ز خوی خوش خویش در رامشی

ور از حد برون میبری گفت را

[...]

مرا مبشر فرخنده فال خوش خبری

بگوش هوش رسانید موسم سحری

چه گفت گفت که پیدا شد از سپهر کرم

طلوع کوکب صبح نجاح را اثری

بیمن طالع میمون و فال سعد رسید

[...]

مرا ز خدمت عالیجناب آصف عهد

علاء دولت و دین هندوی مبارک رای

ملامت آن نفس افزود و نفرت آندم خاست

که عزم ثابت او را برفت پای از جای

نشاند بیهنرانرا بجای اهل هنر

[...]

مربی چو محمود باشد گرم

چه سنجد بمیزان من عنصری

چو سنجر هنر پروری کو مرا

که تا بشکنم رونق انوری

بزرگی این هر دو شاعر ز چیست

[...]

ندیده نان تو اندر جهان کسی هرگز

بسان خاک چنین خوار از پی آنی

چو آدمی نخورد نان فرشته را ماند

تو قلتبان نخوری نان و دیو را مانی

نگار ما هر خم چون گره زند بر موی

دل هزار در آرد بعقده هر موی

ز روی لطف چو نیلوفرست بر سر آب

فراز عارض آنسرو یاسمنبر موی

بغیر زلف و رخ همچو سنبل و گل او

[...]

والا شهاب دولت و دین ایکه در کرم

صد همچو معن زایده و آل بر مکی

دارم طمع ز جود تو یک گبر کی شراب

بفرست و بنده را مکن از خویش مشتکی

ور نیست گبر کی بفرست آنچه هست از آنک

[...]

همی گفتم از راه ضجرت شبی

نسیم صبا را بخواهشگری

که لطفی بود بی نهایت اگر

پیامی ز من سوی خسرو بری

کریم جهان انک گر حاتمش

[...]

هرگز این آسمان سرگردان

بمرادم نمیکند دوری

هر سعادت که جست فی الحالم

او ز طوری فکند با طوری

و آن شقاوت که بود طالب غیر

[...]