منم آنکس که در اشعار عذبم
نیابد هیچ طاعن جای طعنی
اگر ممدوح یابم مدح گویم
سزای آفرین از لفظ و معنی
همانا داستان باستانست
که وقتی حاتمی بودست و معنی
درین ایام باری این بزرگان
نیند الا سزای طعن و لعنی
فلک را دوش میگفتم که ما را
بجز آسایشی از تو طمع نی
فلک چون اینسخن بشنید گفتا
برو ابن یمین خب باش یعنی
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بیان قدرت و جایگاه اشعار زیبای شاعر می‌پردازد. شاعر بیان می‌کند که هیچ انتقادی نمی‌تواند زیبایی و ارزش اشعارش را زیر سوال ببرد. او اگر ممدوحی پیدا کند، به ستایش او خواهد پرداخت و در واقع فقط سزاوار ستایش و تحسین است. شاعر به قصه‌های قدیمی اشاره می‌کند و از دوران حاتمی و شکوه معنای آن زمان یاد می‌کند. او می‌گوید که در این روزها فقط سزاوار طعن و لعن شده‌اند و به فلک می‌گوید که از آن چیزی جز آرامش نمی‌خواهد. فلک هم در پاسخ می‌گوید که باید محتاط باشد و به او هشدار می‌دهد.
هوش مصنوعی: من همانی هستم که در شعرهایم هیچ نقص و ایرادی نمی‌توان پیدا کرد.
هوش مصنوعی: اگر فردی را شایسته ستایش بیابم، حتماً او را ستایش می‌کنم، زیرا برای هر واژه و معنایی جایگاه خاصی در ستایش وجود دارد.
هوش مصنوعی: این داستان قدیمی است که در زمان حاتم وجود داشته و داستانی از نوعی بزرگواری و کرامت را روایت می‌کند.
هوش مصنوعی: در این روزها، این شخصیت‌های بزرگ جز به خاطر سرزنش و نفرین چیزی نمی‌گیرند.
هوش مصنوعی: دیشب به آسمان میگفتم که ما تنها امیدی جز آرامش از تو نداریم.
هوش مصنوعی: آسمان وقتی این سخن را شنید، گفت: برو و به پسر یمین بگو که او حالش خوب است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.