گنجور

 
ابن یمین

منم آنکس که در اشعار عذبم

نیابد هیچ طاعن جای طعنی

اگر ممدوح یابم مدح گویم

سزای آفرین از لفظ و معنی

همانا داستان باستانست

که وقتی حاتمی بودست و معنی

درین ایام باری این بزرگان

نیند الا سزای طعن و لعنی

فلک را دوش میگفتم که ما را

بجز آسایشی از تو طمع نی

فلک چون اینسخن بشنید گفتا

برو ابن یمین خب باش یعنی

 
نسک‌بان: جستجو در متن سی‌هزار کتاب فارسی
sunny dark_mode