زهی دلنشین قصر آراسته

به باغ جهان سرو نوخاسته

جهان از وجود تو دارد صفا

که فانوس از شمع گیرد ضیا

متانت ز بنیاد تو خاک را

[...]

ازین دلگشا قصر عالی بنا

سر اکبرآباد شد عرش سا

بودکنگرش از جبین سپهر

نمایان چو دندان سین سپهر

شرافت یکی آیه در شان او

[...]

خوشا هندوستان مأوای عشرت

سواد اعظم اقلیم راحت

زخاک پاک او برداشتن کام

چنان آسان که بردارد کسی گام

متاع خاطر جمع و دل شاد

[...]

بمهمانی گوش ارباب هوش

یکی قصه دارم بمن دار گوش

حدیثی سراسر بیان وقوع

بگویم بتو از زبان وقوع

حدیثی درو پیر و برنا یکی

[...]

چو اقبال از نظام الملک برگشت

بکشت بخت او شبنم شرر گشت

نهال دولت او این برآورد

که از خود چون چنار آتش برآورد

ز مغروری و مستی و جوانی

[...]

چو دست قضا نقش این جلد بست

پر و بال طاووس در هم شکست

کتابش چو گوهر بود از شرف

مناسب فتادست جلد از صدف

کند خرده کاریش را چون نگاه

[...]

برای سراپرده اش آفتاب

ز زرتاب تابیده زرین طناب

چنان ابره از زر کشتی تابناک

که زرین شود میخ چوبین بخاک

شود اطلس چرخش ار آستر

[...]

پیش رخ شه نه سپر شد حجاب

پاره ابریست بر آفتاب

شاه جهان ثانی صاحبقران

یک سپر از اسلحه اش آسمان

بندگیش فخر سران دیار

[...]

کیم من داغداری از زمانه

بهر داغی خدنگ را نشانه

ز گمنامی بشهر خود غریبی

شکسته خاطری محنت نصیبی

هدف وارم همیشه رو گشاده

[...]

مرا تا افکند هر روز جائی

نصیبم کرده گردون بادپائی

بسیر هر دیاری چون کنم میل

بره منزل نفهمیده است چون سیل

زخوش رفتاری آن برق آئین

[...]

زهی قصری که گردونت دهد باج

سخن را برده تعریفت بمعراج

زشوق دیدن ایوانت خورشید

نخوابد همچو طفل اندر شب عید

ملایک بال بر سقفت کشیده

[...]

زهی دولتسرای آتش افروز

فروغ تو جهان را صبح نوروز

رخ افلاک را آئینه بامت

چراغ اختران روشن زجاهت

ز شأن تست گر چرخت ببالاست

[...]

ندارد شش جهت چون این مثمن

که باشد هفت چرخش زیر دامن

ملایک چون کبوتر بر رواقش

ثریا کوزه نرگس بطاقش

صفای هشت خلد از وی عیانست

[...]

نشیمن که دید اینچنین دلپذیر

که در هفت اقلیم شد بی نظیر

بوسعت جهان همسر او نگشت

که رکن جهان چارو او راست هشت

مسرت فزا، دلگشا، دلنشین

[...]

کلید سخن را چو پیدا کنم

در وصف دولتسرا وا کنم

زبانی ز همت بلندان بوام

بگیرم که گویم ز قدرش کلام

سر رفعت و پای بنیاد او

[...]

دگر بخت از در یاری برآمد

بشهرستان عیشم رهبر آمد

ره و رسم جفاجویان دگر شد

کسی کو بود رهزن راهبر شد

بگلزاریم طالع رهنما گشت

[...]

زهی دلکش بنای چرخ پایه

جهان از آب و رنگت برده مایه

بهار بوستان آفرینش

نظر باز جمالت چشم بینش

فتد عکست چو در آئینه صبح

[...]

زهی دلربا قصر آراسته

بدل بردن چرخ برخاسته

کند آسمان چو تماشای تو

ستون وار بر سر دهد جای تو

درون و برونت تجلی سرشت

[...]

زهی از تو روی طراوت سفید

صفا را ز تو گرم کشت امید

سرور دل و راحت جان توئی

بعالم قدمگاه پاکان توئی

بوارستگی طبع همدم ز تست

[...]

زهی دلگشا قصر خاطرپسند

ز کرسی تو شأن رفعت بلند

ترا می رسد از سر کبر و ناز

که در روی قارون کنی پا دراز

اساس متینت درین خاکدان

[...]