خواجه ابلیس کز پی دم غیر

لیف او لاف زد چو گفت انا خیر

مثل تو با تو در جهان ضمیر

خود قیاسیست به ز سوسن و سیر

باد تا هست اختران را سیر

عرض تو عرصهٔ عوارض خیر

پادشاها مرا بدین بمگیر

خود کنم خود کشم جزا و زحیر

ور کنی در جهیز او تأخیر

همه توفیر تو شود تقصیر

هر تجمل که دارد از پی کیر

بدهد وان دنس نگردد سیر

همچو کیر جوان به وقت بگیر

باز وقت بیار خایهٔ پیر

همه بادش ز حاجب و ز امیر

همه لافش ز خواجه و ز وزیر

کرده بر خویشتن طباخ امیر

خون همشیره را حلال چو شیر

دردسر زاد زو که در تدبیر

تیز و عریان و گنده بود چو سیر

غلبهٔ شهوت و بیار و بگیر

حکما نام کرده‌اند زحیر

چون بگویی برو به هم تکبیر

شرع می‌گویدت حلالش گیر

نکته چون زلف حور در تفسیر

رمز چون قصر عدن بی‌تقصیر

بعد ازین گر اجل کند تأخیر

آنچه تقصیر شد شود توفیر

خاطرم چاکریست حکم‌پذیر

هرچه گویم بیار گوید گیر

کرد پشتم کمان و کام چو تیر

کرد رویم چو قیر و موی چو شیر

در تمنا بُدم که گردم پیر

وین زمان من ز پیریم به نفیر

عمر باقی چراغ‌دان بر خیر

این مثل هست عُمر باقی پیر

پیر در دست طفل باشد اسیر

پشه گیرد چو باشه گردد پیر

هرکه او رنگ و بوی راست اسیر

زن و کودک بود نه مرد و نه پیر