غیب‌گو گرد سرخ یزدان است

زردرویی کشوری زانست

راه از این و از آن چه باید جست

درد تو رهنمای مقصد تست

نیکویی با عدوت از خردست

که خرد نام تو ز نیک و بد است

آنچه نسبت به تست توفیرست

وآنچه از فعل ماست تقصیر است

بلبل عشق را ز گلبن جست

در ترنّم نوای این همه تست

دل از این و از آن چه باید جست

درد خود رهنمای مقصد تست

نام نیکو و زشت از من و تست

کار ایزد نکو بود بدرست

زو بد و نیک قوّت و حولست

امر او ما یبدّل القول است

نام نیکو و زشت از من و تست

کار ایزد نیکو بُوَد به درست

راه دور از دل درنگی تست

کفر و دین از پی دو رنگی توست

زخم تیر قضا سپر شکنست

هیچکس خود ز خم او نبرست

چون به عشق از چنارت آتش جست

آتش از آتشی بدارد دست

نیک و بد را که آن به پرده درست

آزمون پرده‌ساز و جلوه‌گر است

حرف او گرچه خوب و منقوشست

کوه از او همچو عهن منفوش است

تا درین عالمی که پر صید است

تا براین مرکبی که پُر کیدست

دست عقلت چو چرخ گردانست

پای بند دلت تن و جان است

خنک آنکس که نقش خویش بشست

نه کس او را نه او کسی را جست

این چلیپا چو شاخ گل در دست

وآن چو نیلوفر آفتاب‌پرست

سینهٔ او گشاد روح نخست

هرچه جز پاک دید پاک بشست

از پر جبرئیل گشت درست

آن جراحت به امر ایزد چُست