کاف و‌نون چون به یکدگرپیوست

شد پدید آنچه بود و باشد و هست

فرخ آن کو به گوشه‌ای بنشست

گشت فارغ زگفتگوی‌ وبرست

هر که در عافیت بداند پست

قدر این مملکت شناسد چیست

نتواند بدان جهان پیوست

زین جهان باد دارد اندر دست

تن مپرور که جای او گورست

خورش کرم و روزی مور است

مردم چشم عالمی به درست

که جهان سر به سر منیراز توست

فاعل جنبش است و تسکین است

وحده لا شریک له اینست

آسمان دی نبود امروز است

باز فردا نباشد او نوزست

رقم عرش بهر تشریف است

نسبت کعبه بهر تعریفست

هرکه با جهل و کاهلی پیوست

پایش از جای رفت و کار از دست

آن درِ رزق بر تو چُست ببست

دو در بهترت بداد به دست

چون ازاین جرعه گشت جان تو مست

بر بلندی هست گردی پست

هرکه شد نیست باشد او را هست

هرکه افتد ز پای گیرد دست

کفر و دین‌پرور روان تو است

اختیار آفرین جان تو اوست

پشت پایی همی زند به دو دست

عقل هشیار را چو مردم مست

کار روزی چو روز دان بدرست

که ره آورد روز روزی تست

تا بدانجا رسی بچست درست

که بدانی که می نباید جست

عاشقان سوی حضرتش سرمست

عقل در آستین و جان بر دست

اینهمه علم جسم مختصر است

علم رفتن به راه حق دگرست

رفت و در گوشه‌ای به غم بنشست

بر نهاده ز شرم دست به دست