شاهدانی به چهره همچو هلال

در حجاب حروف زهره جمال

پانصد و بیست و هشت آخر سال

بود کاین نظم نغز یافت کمال

عشق را داد هم به عشق کمال

عقل را کرد هم به عقل عقال

جملگی را خیالهای محال

کرده مانند غتفره به جوال

چون نمودت فطام بعد دو سال

شد دگرگون ترا همه احوال

راست گفت آنکسی که از سر حال

گفت دع نفسک ای پسر و تعال

تا نخوردی مدارش هیچ حلال

چون بخوردی کلوخ بر لب مال

راه تا با خودی هزاران سال

بروی روز و شب یمین و شمال

مانده بر جای یک گُره ز عیال

بی‌قلیل و کثیر و بی‌اموال

خنده اندوه باشد و اهوال

خامشی بستنِ دل اندر مال

گو سپندت بود غنیمت و مال

اقتضا زان کند فراخی سال

گوهر و زر ستور و بنده و مال

هرچه در وسع بودشان در حال

پیش قیس آورید زن در حال

گفت زین بیش نیست مارا مال

گشت رسوا منافق اندر حال

قیس را کار گشت از آن به کمال

روز و شب در فراق عقل بنال

بیش با عقل خود بدی مسگال

جامهٔ ظاهرش ز بهر دلال

گشت بر روی حور مشکین خال

ور نخواند بخواه زود دوال

گوشهایش بگیر و سخت بمال

چون ز درگاهِ تست گو می‌مال

خواب را زیر پای خیل خیال

دلشان بر فراق مال و عیال

خنک و خوش چو در بهار شمال

بهر نامحرمان به پیش جمال

بسته از مشک پرده‌های جلال