انصاف بده که نیک یاری

زو هیچ مگو که خوش نگاری

در رود زدن شکر سماعی

در گوی زدن شکر سواری

مه جبهت و آفتاب رویی

[...]

ای دل منیوش از آن صنم دلداری

بیهوده مفرسای تن اندر خواری

کان ماه ستمگاره ز درد و غم تو

فارغ‌تر از آنست که می‌پنداری

با چشم چو بحرم ز گهر خنده نگاری

با عیش چو زهرم به شکر بوسه شکاری

برگرد بناگوش چو عاجش خط مشکین

چون دای رخ کز شب بکشی گرد نهاری

خورشید نماینده بتی ماه جبینی

[...]

گفت خضرم ز راه غمخواری

کای فرو مانده در گرفتاری‌

منشین غافل ار خرد داری

پیشه گیر و بکن نکوکاری

ای شنیده فسانه بسیاری

قصهٔ کوزه‌گر شنو باری

تاکی ای مست‌، لاف هوشیاری

چند لنگی بری به رهواری

آز بگذار تا نیاز آری

کآز آرد به رویها خواری

نگذری زانکه بس گرانباری

بر بارگران گرفتاری

چیست جرمم چه کرده‌ام باری‌؟

که نهی هر دمم زنوخاری

ملک و ملک از کجا به دست آری

چون مهی شست روز بیکاری

اندهی صعب یابد از کاری

بسته گردد به دست خونخواری

رفت و خانه بجُست بسیاری

تا برآید مگر ورا کاری

راستی بهتر از همه کاری

خوانده باشی تو اینقدر باری

نه تویی تو ز تست بر کاری

تو کئی اندرین میان باری

هرچه خواهی ز رنگ برداری

در یکی خم زنی برون آری

تا هوا خواهی و هوا داری

کودکی کن نه مرد این کاری

قول بازی شنو هم از باری

که حجابست صنعت قاری

خود پدیدست تا به مکّاری

چه دهد هندویی و طرّاری

تو ندانی طریق هشیاری

تو خرد را دروغ‌زن داری