کیست این هست مر مرا داماد

کرده حمدان ز بهر زن پر باد

خاک بر فرق خواهر و داماد

که نگردد کسی از ایشان شاد

دست در جیب خویش کرد چو باد

کرد فرموش حج و فرج به یاد

یوزهٔ زشت با دل ناشاد

دو درم داد و آن زنک را گاد

مر حمیّات را حد آنکه نهاد

گرمی بد به دلت راه گشاد

حدّ نسیان چنین نمود استاد

سهر از انقطاع خواب نهاد

حدّ و قدر نهوع آنکه نهاد

غثیان گفت لیک بی قی و باد

حکم و تأثیر و صاحب اوتاد

برتر از حدّ وجه و نقص و زیاد

اختراعی چنین هرآنکه نهاد

راه در داد و لیک در نگشاد

پس از آدم هر آنچ ز آدم زاد

آدمی خوانمش به اصل و نژاد

خدمت چون تو شاه شاه نژاد

جز فرومایه‌ای نداد به باد

از تن و طبع شرع و شعر نزاد

تودهٔ شوره عشر و خمس نداد

چه بُوَد زین شنیع‌تر بیداد

لحن داود و کرّ مادرزاد

چون درین کارگاه بی‌استاد

عمر دادم به ابلهی بر باد

عمر دادم بجملگی بر باد

بر من آمد ز شصت صد بیداد

من به تنهایی اندرین بنیاد

با دلی پر ز غم نشستم شاد

وآن دگر قوم چون زبان بگشاد

همه را جملگی به طوفان داد

تو به بغداد شاد و من ناشاد

خود نگویی ورا رسم فریاد