تا کی کنم از طرهٔ تو فریاد

تا کی کشم از غمزهٔ تو بیداد

یک شهر زن و مرد همی باز ندانند

فریاد من از خنده و بیداد تو از داد

آن روز که زلفین نگون تو بدیدند

[...]

گردی که ز دیوار تو برباید باد

جز در چشمم از آن نشان نتوان داد

ای در غم تو طبع خردمندان شاد

هر کو به تو شاد نیست شادیش مباد

آن را شایی که باشم از عشق تو شاد

و آن را شایم که از منت ناید یاد

با این همه چشم زخم ای حورنژاد

در راه تو بنده با خود و بی خود باد

آن به که کنم یاد تو ای حور نژاد

و آن به که نیارم از جفاهای تو یاد

گرچه به خیال تست بیهوده و باد

بیهوده ترا به باد نتوانم داد

بی‌طمع باش اگر همی خواهی

تا نیفتی ز پایهٔ امجاد

زان که چون مرغ دشتی ز ره طمع

کرد آهنگ دانهٔ صیاد

ناشده حلق او چو حلقهٔ دام

[...]

یک نیمه عمر خویش به بیهودگی به باد

دادیم و هیچ گه نشدیم از زمانه شاد

از گشت آسمان و ز تقدیر ایزدی

بر کس چنین نباشد و بر کس چنین مباد

یا روزگار کینه کش از مرد دانشست

[...]

گرچه شمشیر حیدر کرار

کافران کشت و قلعه‌ها بگشاد

تا سه تا نان نداد در حق او

هفده آیت خدای نفرستاد

مرا به غزنین بسیار دوستان بودند

به نامه‌ای ز من آن قوم را نیامد یاد

مگر که جمله بمردند و نیز شاید بود

خدای عزوجل جمله را بیامرزاد

روح مجرد شد خواجه زکی

گام چو در کوی طریقت نهاد

خواست که مطلق شود از بند غیر

دست به انصاف و سخا بر گشاد

دادهٔ هر هفت فلک بذل کرد

[...]

ای از آن کم عمرتر بد گویت از روی نهاد

از چراغ بی حجاب اندر بیابان روز باد

هر که از اطراف عالم بار کرد امیدوار

چون بدین حضرت رسید آن بار خویش اینجا گشاد

در زمان مکرمت چون تو کجا باشد کریم

[...]

چند جستم ولیک دست نداد

قصه‌ای آنچنان نمی‌افتاد

آن کزو زاد و آنکه از تو بزاد

هر دو راکشت و تو بدو شده شاد

در جهانی که هست کون و فساد

در کشیدند رخ‌، صلاح و سداد

همه از صُنع اوست کون و فساد

خلق را جمله مبدء است و معاد

برگذر زین سرای کون و فساد

ببر از مبدأ و برو به معاد

نور ایمانت را در این بنیاد

آهنی و سگی به غارت داد

هریکی را عوض دهد هفتاد

چون در بست بر تو ده بگشاد

تا به هر در چنانکه خواهی شاد

می‌روی ناوری ز دنیا یاد

کرده در شه ره معاش و معاد

فعل و قوّت قرین کون و فساد

ور بود رای او سوی بیداد

ملک خود داد سر به سر بر باد