جان و دل بذل کن کز آب و ز گِل

بهتر از جودهاست جهد مُقل

زان سخن قیس گشت خوار و خجل

بنگر تا چه آمدش حاصل

مر ترا زین نماز نز سر دل

نیست جان کندنی مگر حاصل

از تو برتافتن عنان اَمَل

چیست جز آیت و نشان زلل

پُل بود پیش تا نگردی کل

چون شدی کل ترا چه بحر و چه پُل

نیک دانی که در فضای ازل

دستِ صُنع خدای عزّوجل

هست عالِم خدای عزّوجل

که ترا چیست پایگاه و محل

دست شاهان ترا شود منزل

هر دو پایت برآید از بُن گِل

از برای دو دانگ سیم دغل

نکند با خدای کیسه بدل

لطف حق سایه‌ش افکند بر دل

بس بگوید که کیف مدالظل

بندگی در سرای مُبدع کل

عجز و ضعف است و استهانت و ذل

دست و لب زیر حکم مبدع کل

پنجهٔ سرو ساز و غنچهٔ گل

آنکه او پاک رفت زین منزل

گشت زادِ رهش همه حاصل

گه سرودش کنی و گاه مثل

گاه سازی ازو سلاح جدل

چون بگفتی ثنای حق اوّل

پس بگو نعت احمدِ مرسل

آن سپهرش چه بارگاه ازل

آفتابش که احمدِ مرسل

پای کوبان عروس عشق ازل

سرنگون اوفتاده لات و هبل

جان او بر پریده ز آب و ز گل

دوست را دیده از دریچهٔ دل

غرض عالم آدم از اوّل

غرض از آدم احمدِ مرسل

چون درآمد صدف گشای ازل

پر گهر شد دهان علم و عمل