... این همی گفت و رخش در عین گفت

نرگس و گلبرگ و لاله می شکفت

تاب رو و چشم پر انوار او ...

... هر که دید او مر ترا از دور گفت

کو در آن صحرا چو لاله تر شکفت

او نداند که تو همچون ظالمان ...

قصه گویم از سبا مشتاق وار

چون صبا آمد به سوی لاله زار

لاقت الاشباح یوم وصلها ...

... ور لباسم کهنه گردد من نوم

سنبل و لاله و سپرغم نیز هم

با هزاران ناز و نفرت خورده ام ...

... گشته در پیری دو تا هم چون کمان

رنگ لاله گشته رنگ زعفران

زور شیرش گشته چون زهره زنان ...

... نور می نوشد مگو نان می خورد

لاله می کارد به صورت می چرد

چون شراری کو خورد روغن ز شمع ...

... هم نه ای بلبل که عاشق وار زار

خوش بنالی در چمن یا لاله زار

هم نه ای هدهد که پیکی ها کنی ...

چشمی که نظر بدان گل و لاله کند

این گنبد چرخ را پر از ناله کند ...

دل جمله حکایت از بهار تو کند

جان جمله حدیث لاله زار تو کند

مستی ز دو چشم پرخمار تو کند ...

ای لاله بیا و از رخم رنگ آموز

وی زهره بیا و از دلم چنگ آموز ...

ای نرگس پر خواب ربودی خوابم

وی لاله سیراب ببردی آبم

ای سنبل پرتاب ز تو درتابم ...

بوی دهن تو از چمن می شنوم

رنگ تو ز لاله و سمن می شنوم

این هم چو نباشدم لبان بگشایم ...

دوش از سر مستی بخراشید رخم

آندم که زروش لاله میچید رخم

گفتم مخراشش که از آنروز که زاد ...

... در کشته شادی همه غم میدرویم

چون لاله کم عمر در این دشت فنا

تا سر زده از خاک ببادی گرویم

آن لاله رخی که با رخ زردم از او

وان داروی دردی که همه دردم از او ...

... پرسید یکی که عاشقی چیست       گفتم که چو من شوی بدانی

هر شبانگاهی که طاس مرصع زحل بر سر پایه چرخ می درخشید نسر طایر گرد هامون گردون می گردید مشتری از باغ فلکی چون لاله از دامن راغ می تافت زهرە زیبا پیش شمع جوزا برکارگاه ثریا دیبای چگلی می بافت هر شبانگاهی که چنین طناب ظلمت خود بگسترانیدی حبیب عجمی از عبادتگاه خود به نزد عیال آمدی عیال و فرزندان همه روز منتظر بوده که شبانگاه پدر درآید و ما را چیزکی آرد راست چون حبیب نماز شام درآمدی دست تهی عرق خجالت بر جبین او نشسته انگشت تشویر به دندان گرفته که با زن و فرزند چه عذرگویم عیال گفتی هیچ آورده ای

حبیب گفتی که استادم وکارفرمایم سیم حواله به روز آدینه کرده است آن یک هفته عیال و فرزندان منتظر می ماندند چون روز آدینه آمد و خورشید رخشان سر از برج قیرگون خود برزد حبیب از خجالت کنجی رفت و می نالید و می گفت ای دستگیر درماندگان حبیب را خجل مگردان

ملک جل جلاله بزرگی را به خواب نمود و از واقعه او خبر دادکه حبیب با عیال هفته ای است که به امید کرم ما وعده به روز آدینه می دهد آن بزرگ چندانی زر و گندم گوسفندان و تختهای جامه و غیر آن به خانه حبیب فرستادکه در خانه نمی گنجید همسایگان و خلق حیران ماندندکه این ازکجاست

آرندگان گفتندکه کارفرمای حبیب عذر می خواهدکه این ماحضری را خرج می کنید تا دیگر رسیدن ...

... گلاب تازه دهد شاخ خیزران ترا

به رنگ لاله برآید رخ تو با دل من

زخون دیده دهد آب گلستان ترا ...

... باغ معانی است ضمیرم ولی هنوز

گل ها و لاله هاش همه نشکفیده اند

آن آهوان که نافه مشک است خونشان ...

... عذار و خط ترا از سرشک من چه زیان

به روی لاله و سنبل خود از مطر چه رسد

از آب چشم منت نرم می نگردددل ...

... تبارک الله یارب که دیده در باغی

که سرو لاله و لاله بنفشه بر دارد

قدش که جان روان است چون روا دارم ...