... باز پرسیدند یاران از فراق

گفت آری بد فراق الا سفر

بود بر من بس مبارک مژده ور ...

... چون صفر آید شود شاد از صفر

که پس این ماه می سازم سفر

هر شبی تا روز زین شوق هدی ...

شه حسام الدین که نور انجمست

طالب آغاز سفر پنجمست

این ضیاء الحق حسام الدین راد ...

... ز اختلاط خلق یابد اعتلال

آن سفر جوید که ارحنا یا بلال

ای بلال خوش نوای خوش صهیل

میذنه بر رو بزن طبل رحیل

جان سفر رفت و بدن اندر قیام

وقت رجعت زین سبب گوید سلام ...

... دیو بی شکی که همسایه ش شود

ور رود بی تو سفر او دوردست

دیو بد همراه و هم سفره ویست

ور نشیند بر سر اسپ شریف ...

... آن جمال و قدرت و فضل و هنر

ز آفتاب حسن کرد این سو سفر

باز می گردند چون استارها ...

... من روان گشتم شما را خیر باد

در سفر یک دم مبادا روح شاد

تا که زوتر جانب معدن رود

کین خوشی اندر سفر ره زن شود

زن پشیمان شد از آن گفتار سرد ...

... حوریان گشته مغمز مهربان

کز سفر باز آمدند این صوفیان

صوفیان صافیان چون نور خور ...

... خنده ای زد زن که خه خه ریش بین

این سفر گیری و این تشویش بین

خود ترا کاری نبود آن جایگاه ...

... یا مگر دیوت دو شاخه بر نهاد

بر تو وسواس سفر را در گشاد

گفت نا فرجام و فحش و دمدمه ...

... آن جهود و مؤمن و ترسا مگر

همرهی کردند با هم در سفر

با دو گمره همره آمد مؤمنی

چون خرد با نفس و با آهرمنی

مرغزی و رازی افتند از سفر

همره و هم سفره پیش هم دگر

در قفس افتند زاغ و جغد و باز ...

... هین عصاام کش که کورم ای اچی

وان عصاکش که گزیدی در سفر

خود ببینی باشد از تو کورتر ...

عزم ره کردند آن هر سه پسر

سوی املاک پدر رسم سفر

در طواف شهرها و قلعه هاش ...

... صورت زخمی بود نالان شود

صورت شهری بود گیرد سفر

صورت تیری بود گیرد سپر ...

... ور ببینی رو بگردانی ازو

که سفر کردم درین ره شصت میل

مر مرا گمراه گوید این دلیل ...

... نه ز ابراهیم نمرود گران

کرد با کرکس سفر بر آسمان

از هوا شد سوی بالا او بسی

لیک بر گردون نپرد کرکسی

گفتش ابراهیم ای مرد سفر

کرکست من باشم اینت خوب تر ...

... یا چو باز آیم ز ره سوی وطن

بوک موقوفست کامم بر سفر

چون سفر کردم بیابم در حضر

یار را چندین بجویم جد و چست ...

... کی کنم من از معیت فهم راز

جز که از بعد سفرهای دراز

حق معیت گفت و دل را مهر کرد

تا که عکس آید به گوش دل نه طرد

چون سفرها کرد و داد راه داد

بعد از آن مهر از دل او بر گشاد ...

... این معیت را کی او را جستمی

دانش آن بود موقوف سفر

ناید آن دانش به تیزی فکر ...

... این مجلس بیخودی که چون فردوس است

از مستی خود سفر مکن تا نرود

... از چشم بد و نیک جهان تنها شد

با خون دلم چون سفر پنهانی

گویند اشارتی که وقت آنها شد

... من بد کردم بدیم مسعود آمد

گوید که در صفر سفر نیکو نیست

کردم سفر و مرا چنین سود آمد

بر گرد جهان این دل آواره من

بسیار سفر کرد پی چاره من

وان آب حیات خوش و خوشخواره من ...

... نتوان بنوشتن و نه بتوان گفتن

روزیکه سفر کنم ازین کهنه وطن

افسانه کند از آن شکنهای کفن