ز ترکتازی آن نازنین سوار هنوز

مرا غبار بلند است از مزار هنوز

عجب که صبح قیامت ز خواب برخیزی

چنین که بسته تو را چشم اعتبار هنوز

از آن شبیکه به زلف توکرد شانه کشی ...

... اگر چه خط ز طراوت فکنده حسن تو را

کرشمه می چکد از چشم فتنه بار هنوز

نسیم سنبل زلفت وزید صبح ازل ...

... تا کی گذری از بر ما مست تغافل

یک بار ز حال دل شیدایی ما پرس

ای برق به خرمن زده از خار میندیش ...

پشتم چو تیغ خم شد از بار جوهر خویش

جز پیش خود نیارم هرگز فرو سر خویش ...

... صیاد من مگر خود آید به آشیانم

صد بار آزمودم کوتاهی پر خوبش

سیلاب گریه من زان کو نمی کشد پا ...

... برق از زمین سوخته ما چه می برد

چون نخل آه فارغم از برگ و بار خویش

گر نیست در بغل شب بخت مرا سحر

صبح جهانم از نفس بی غبار خویش

با آنکه می مکم جگراز تشنگی چو شمع

ابر بهارم از مژه اشکبار خویش

آزاده بار منت احسان نمی کشد

می دزدم از نسیم صبا شاخسار خویش

پیرایه بهار جنون است رنگ مست

بر سر زدم ز داغگل اعتبار خویش

جیبم حریف سوخته جانی نمی کشد ...

... در برگ ریز دی سخنم تازه و تر است

چون خامه خرمم زلب جوببار خویش

هرگز نیامد آیت نوری به روی کار ...

... از شهربند دلها بردم گرانی خویش

بار گران هستی از دوش خود فکندیم

جان را کجا توان برد بی یار جانی خویش ...

... گر باد فتنه عالم بر یکدگر برآرد

حاشا شود پریشان مشت غبار درویش

هم عاشق است و معشوقهم شاهد است و مشهود

عقل آگهی ندارد ازکار و بار درویش

جان حزین مسکین از فقر زندگی یافت

آب حیات باشد در جویبار درویش

... به دست دیده نگذاری عنان اختیار دل

غبار تن که می شد توتیای چشم آگاهی

چو خاک انباشتی غافل به چشم اعتبار دل

چو تخمی سوخت بی حاصل بود از ابر میزانی ...

... خوشا سیلی که گردد غرق بحر بی کنار دل

به امیدی که نخل عاشقی روزی به بار آید

به خون می پرورم نخل تو را در جویبار دل

حزین از ناله عاشق تسلی می شود عاشق ...

چون طوطی اگر نام به گفتار بر آرم

کام دل از آن لعل شکربار برآرم

کارم به چمن وعده دیدار تو باشد ...

... این آینه را در نظر یار برآرم

افتد اگر این بار به کف دامن وصلش

ای هجر دمار از تو ستمکار بر آرم ...

چون شاخ گل از باد سحر بار فشاندم

در دامن مطرب سر و دستار فشاندم

بنیاد هوس ریخت ز پا کوفتن دل

بر هر دو جهان دست به یکبار فشاندم

فیض کرم ابر سیه کاسه چه باشد ...

به پای خم اگر یکبار طالع بار می دادم

به دست آسمان یک ساغر سرشار می دادم ...

... لله الحمد که با سوزش دل خوش دارم

بار عشقی اکه از آن چرخ به زنهارآمد

کوه دردی ست که بر جان بلاکش دارم ...

... بی سبب خاطر مجموع مشوش دارم

نکند تیره غبار - ایام مرا

مشربی صاف تر از باده بی غش دارم ...

... دل بیداری از تعبیر خواب غافلان دارم

ز پاس خود غبار خاطرم آسوده دل دارد

من آن آیینه ام کز رنگ خود آیینه دان دارم ...

... نیم بلبل که در دل خارخار منزلم باشد

نهال شعله ام کی بار خاطر آشیان دارم

به هر در سجده ای دارد سرم از جوش مستی ها ...

... ز ناله رخنه به بنیاد سنگ خاره کنم

در انتظار وصال تو ساعتی صد بار

به مصحف دل سی پاره استخاره کنم ...

... این فتنه که روزگار ما راست

زان نرگس فتنه بار داریم

از جلوه حسن نو خط یار ...

... جان گشته حزین اسیر غربت

ما آینه در غبار داریم

... عجب نبود اگر باشد ز جا جنبیدنم مشکل

که من بر دوش خود چون خاک بار عالمی دارم

نگاه از بس شهید تیغ هجران است در چشمم ...

... حزین از مردم عالم نمی بینم وفاداری

به عالم مردمی چشم از غبار مقدمی دارم

... اگر باشم زیان خویش و سود دیگران باشم

ز همراهان ندارم بار منت یک سر سوزن

درین وادی چه افتاده ستاز خواری کشان باشم ...

... تهیدستی مرا شرمنده دارد از چمن پیرا

نهال بید مجنونم خجالت بار می آرم

سپند من ندارد برگ و ساز شکوه پردازی ...

می گریزم ز جهان بار چرا بردارم

سر درین معرکه اندازم و پا بردارم

بویگل نیستم از بارگران جانیها

تا پی قافله باد صبا بردارم ...

... یک چند می کنم گرو باده رخت خویش

تا چند بار جبه و دستار می کشم

برده ست حسن ساده آزادگی دلم

بهر چه ناز سبحه و زنار می کشم

بر دوش از خمار سرم بار می شود

تا پا ز آستانه خمار می کشم ...

... وداع آرزو کردم که راه بیخودی طی شد

تجرد مشربم بار تمنا برنمی دارم

ندارم آگهی از جلوه های آن سهی بالا ...

... اگر در آستین خرقه مینا بر نمی دارم

حزین آزادگی را زاد ره باید سبکباری

به غیر از عبرت از اسباب دنیا برنمی دارم