... که غازان ملکست و قاآن کشور

کفش ابر ابریکه بارانش لولو

دلش بحر بحری که طوفانش گوهر ...

... شدس حیرت کشمبر و غیرت فرخار

جناب معتمدالدوله کز سحاب کفش

بود هماره در آزار ابر در آذار ...

... زان نگیرد نفسی در بر او سیم قرار

پنج ماهیست به دریای کفش پنج انگشت

گرچه ماهی نشنیدم که بود گوهربار ...

... او بود طوطی زرین پر مشکین منقار

عنبر آرد اگر از بحر کفش نیست عجب

عنبر آرند بلی مردم از دریا بار ...

... در خشم جهانی ز قضا و ز قدر بر

ابلیس ز تلبیس تو بی کفش گریزد

چون دزد عسس دیده به هر راهگذر بر ...

... چون بحر به همت دلش عمیق

چون ابر به بخشش کفش مطیر

ملکش ز سمک بود تا سماک ...

... سپهر مجد و علا صاحب اختیار که هست

دلش جهان کفایت کفش محیط نوال

ز بس به خاک زمین سیم و زر فشانده کفش

به رهروان جهان تنگ کرده است مجال ...

... اینهمه دانش و هوش و هنر و فهم و کمال

گر شود ابر کفش رشحه فشان بر گیتی

هفت دریا شود از یک نم او مالامال ...

... دست زرپاش چو بر جام سفالین ساید

جام زرین شود از فیض کفش جام سفال

عکس خود منع کند شخص وی از فرط عفاف ...

... نزول رحمت خلاق را دلش جبریل

قبول قسمت ارزاق را کفش میکال

به تیغ حارس جیش و به کلک حافظ ملک ...

... به بطن مام ز صلب پدر نرفغه هنوز

به نذر جودکفش روزه می گرفت آمال

ز میل خامه به کحل مداد بزداید ...

... خواهی همین زمان که ترا با هلال نو

سازم به نعل کفش لگدکوب و پایمال

گفتم بتا جای رهی ظن بد مبر ...

... چنگ شیر و سهم پیل و سم ثعبان داشتی

در کفش شمشیر بودی اژدها گر اژدها

چون نهنگان جایگه در بحر عمان داشتی ...

... دلش به وقت عطا یا محیط گوهرزای

کفش به گاه سخا یا سحاب نیسانی

به زیر ظل ظلیل همای رایت او ...

... به دشمنان تندخو به دوستان بردبار

چو رخ نماید قمر چو کفش آید سحاب

چو کینه توزد سپهر چو دیو سوزد شهاب ...

... ز انصاف کاملش جهان حوزه حرم

به یک ره چو آفتاب کفش پاشد از کرم

به قدر ستارگان اگر باشدش درم ...

... ما صدهزار بوسه ز لعلش ربوده ایم

شوخی که کفش بر س ر خاقان نمی زند

ما صدهزار شب به کنارش غنوده ایم ...

... هوشنگ هوش و هنگ و فریبرز فر و برز

شاهی که چون سحاب کفش زرفشان شود

چون بخت او بسیط زمین زرنشان شود ...

... دل ز ترکش مهر جو غافل ز کین غمزگان

در کفش صد قبضه خنجر فکر این نخجیر چیست

نیست عادت چون تو ای دل با گرفتاری مرا ...

... درنگر فتنه ی دور قمری

دل صفایی ز کفش نتوان برد

برو از کف بنه این حیله وری

منت ایزد را که خالی گشت و پاک

کفش اصفاهان ز ریگ شیره ای

از اجاق کامرانی در کرند ...

... که نباشد به کسی جز تو سروکار دلم

باشد از ابروو مژگان به کفش تیر وکمان

چشم تو هست مگر بر سر پیکار دلم ...

... گشتی زما نهان وبه هر سوعیان شدی

هر کس که داشت جان ودلی بردی از کفش

از بس همی بلای دل وخصم جان شدی ...