... عار است مرا زین خود اگر نیست تو را عار

یک سو بکش از راه ستوری سرا گر چند

کاین خلق برفتند بر آن ره همه هموار ...

... جز شکسته بسته بیرون چون تواند شد چو بود

مرد مست و چشم کور و پای لنگ و راه تر

گر نه ای مست از ره مستان و شر و شورشان ...

... از حریصی ی کار دنیا می نپردازی همی

خانه بس تنگ است و تاری می نبینی راه در

خاک را بر زر گزیده ستی چو نادانان ازانک ...

... همی هر یکی گوید آن دیگران را

که زین در درآیید کاین راه بهتر

اگر زین سه آنک او شریف و والا ...

... نیست بر عقل میر هیچ دلیل

راهبرتر ز نامه های دبیر

مهتر خویش را حقیر کند ...

... خطری مرد را جدا ز حقیر

جز به راه سخن چه دانم من

که حقیری تو یا بزرگ و خطیر ...

... نا آمده اندوه و گذشته است برابر

اندیشه کن از حال براهیم و ز قربان

وان عزم براهیم که برد ز پسر سر

گر کردی این عزم کسی ز آزر فکرت ...

... قفل از دل بردار و قران رهبر خود کن

تا راه شناسی و گشاده شودت در

ور راه نیابی نه عجب دارم ازیراک

من چون تو بسی بودم گمراه و محیر

بگذشته زهجرت پس سیصد نود و چار ...

... جستم ره مختار جهان داور رهبر

هر یک به یکی راه دگر کرد اشارت

این سوی ختن خواند مرا آن سوی بربر ...

... گاهی به جهانی که درو خاک چو اخگر

گه دریا گه بالا گه رفتن بی راه

گه کوه و گهی ریگ و گهی جوی و گهی جر ...

... بردار به تیغ فکرتش سر

درویش کند ز راه ترتیب

نزدیکی تو به سوی داور ...

... کاری که نه کار توست مسگال

راهی که نه راه توست مسپر

بیهوده مجوی آب حیوان ...

... دینش به سخن گشت مشهر به زمین بر

وز راه سخن رفت بر این گنبد دوار

مقهور به حکمت شود این خلق جهان پاک

زیرا که حکیم است جهان داور قهار

از راه تن خویش سوی جانت نگه کن

بنگر که نهان چیست در این شخص پدیدار ...

... نوان و خرامان شود شاخ بید

سحرگاه چون مرکب راهوار

دهد دست و سر بوس گل را سمن ...

... نپاید کسی را برادر نه یار

ره تو کدام است از این هر دو راه

بیندیش و برگیر نیکو شمار ...

... بدین راستی بر تو ای نابکار

اگر باز گردی ز راه ستور

شود بید تو عود ناچار و چار ...

... سوی بی عقل هرمس و هرماس

لیکن از راه عقل هشیاران

بشناسند فربهی ز اماس ...

... پای تو را درد جز از خار خویش

راه غلط کرده ستی باز گرد

سوی بنه بر پی و آثار خویش ...

... دیو هوا را مده افسار خویش

راه ندانی چه روی پیش ما

بر طمع تیزی بازار خویش ...

... سیر کند معده ناهار خویش

راه مده جز که خردمند را

جز به ضرورت سوی دیدار خویش ...

... نیاید بیش یک لقمه خراب و خاک و عمرانش

نپوشد جز بدو عالم ز خز و تو ز پیراهن

نگردد جز که از خورشید فرسوده گریبانش ...

... به فعل خوب تو خوب است روی زشت تو زی آن

که او مر آفرینش را بداند راه و سامانش

نه اندر صورت خوب است زیب مرد و نیکویی ...

... که بی باکی چرا خورش است و نادانی بیابانش

به ره باز آید این گم راه دیوت گر بخواهی تو

مسلمانی بیابد گر خرد باشد سلیمانش ...

... چون رشته لولو که بود سنگ میانیش

چون راه نجویی سوی آن بار خدایی

کز خلق چو یزدان نشناسد کس ثانیش ...

... مباز و برون کن دل از چنگ بازش

دل از راه دنیا به دین بازگردان

زعلم و عمل جوی زاد و جهازش ...

... اگر جانت مرکب ندارد ز دانش

مکن خیره رنجه به راه حجازش

دلت گر ز بی طاعتی زنگ دارد ...

... چه گویم کسی را که ابلیس گمره

کشیده است از راه یک سو فسارش

بگویم چو گوید چهارند یاران ...

... چون بیاشفت بر کلنگ در ابر

گم شود راه بر پرنده کلنگ

ور به جیحون بر از تو برگردد ...

... پس چه چیزی تو نگویی جز خیال

گر به دنیا در نبینی راه دین

وز ره دانش نیلفنجی کمال ...

... اگر تو گاو نه ای مانده از خرد مهمل

یکیت مشعله باید یکی دلیل به راه

دلیل خویش عمل گیر وز خرد مشعل ...

... به گوش در سخن حجت ای پسر عسل است

جز از سخن نخورد کس به راه گوش عسل

... نظم نگیرد به دلم در غزل

راه نگیرد به دلم بر غزال

از چو منی صید نیابد هوا ...

... لیکن تو هیچ سیر نخواهی همی شدن

زین جر و جوی کوفتن و راه بی نظام

هر روز روزگار نویدی دگر دهدت ...

... یک پایه از صلات و دگر پایه از صیام

ای بر سر دو راه نشسته در این رباط

از خواب و خورد بیهده تا کی زنی لکام ...

... وگر جمله حق است قول خدای

بر این راه پس چون گزاری قدم

نگه کن که چون مذهب ناصبی ...