ای شاه چو لاله دارد از تو دشمن

دل تیره و چاک دامن و خاک وطن ...

ای سوسن آزاد ز بس رعنایی

چون لاله ز خنده هیچ می ناسایی

پشتم چو بنفشه گشت ای بینایی ...

رحل بگذار ای سنایی رطل مالامال کن

این زبان را چون زبان لاله یک دم لال کن

یک زمان از رنگ و بوی باده روح القدس را ...

... با دو چشم همچو کژدم رهبری چندین مکن

تا نسوزی دل چو لاله پیرهن چون گل مدر

دیده چون نرگس نداری چهره چون نسرین مکن ...

... آن زلف تاب داده عنبرفشان تو

دانم که لاله وار چو خون گشت و بترکید

آن در میان نرگس و گل دیدگان تو ...

... هم ز وصل و هم ز محنت چون محبان هر زمان

چهره همچون لاله زار و دیده لولو بار کو

بی رجا و خوف گر گویی که هستی خاک و باد ...

... ز ابر تیره بارانی به هر جایی همی لولو

به باغ و راغ از آن لولو نمایی لاله حمرایی

ز خشکی داده ای یارب همیشه طبع من تری ...

... کافور بناگوش مهی مشک عذاری

خوبی خطش بین که بر آن روی چو لاله

کرده ز ره غالیه آساش حصاری ...

... با دو لب چون باده و با چشم چو نرگس

با دو رخ چون لاله و با زلف چو قاری

در زلفش از آن دو رخ چون لاله نشاطی

در چشمش از آب دو لب چون باده خماری ...

... دارم طمع از جود تو زین شعر شعاری

کاین سینه و پستان چو دو خرمن لاله

گشتست ز سرما چو یکی شاخ چناری ...

... در وقت وداعش که چوگل رفت بسازیم

از خون جگر بر مژه چون لاله ستانی

زین سوز بسازیم یکی از سر معنی ...

... خاک زرگر ز خانه حداد

گر نخواهی ز نرگس و لاله

چهره گه زرد و گه سیه چو مداد ...

... اصل دیوانگی و شر باشد

زیر لعلست لاله را سیهی

دودکی خوشتر از شرر باشد ...

... تا دیده چون نرگس ما بینی در خاک

از خون دل ما شده چون لاله ستانی

تا دو لب پر گوهر ما بینی در خاک ...

... گلستان پر ز رنگ و بوی شود

قدح لاله پر شراب کنی

عارض ارغوان خضاب کنی ...

... دایم از شرم صدر پیغمبر

ژاله و لاله با رخش همبر

شرم او را خدای کرده قبول ...

... سر و پا ار ز بیم برگردد

زود چون لاله سرخ سر گردد

مرد مردانه کم ضرر باشد ...

... شکمش چون دل پیاله ببین

وز دهانش دل چو لاله ببین

با کله کی بود اخوت پاک ...

... نکند اعتقاد و دینت قوی

لاله غفلتی نه ای بنده

دل سیه عمر کوته و خنده ...

... کرکس از کشتگانش چون صلصل

لاله منقار بود و گل چنگل

تا خدنگش جدا ز پیکان بود ...

... زخم موتوا بغیظکم بر جان

لاله صورت شده رخش ز کمان

سرو بالا شده سرش ز سنان ...

... خوی خوش بر نظاره رویش

لب چون لاله خشک و تر نرگس

بینی آنگه که ختم شد مجلس ...

... شده تا کون فرو دم آدم

که نهد لاله تند بر زانو

که وکیلک خزد پس کندو ...