... چنان چون زپولاد و آهن دو کوه

و یا چون دو دریا ندیده کران

که موجش سنان بود و گرز گران ...

... زمین گفت از خون مردان کار

برانگیزم از خویش دریا کنار

علم گفت کز پنجه ی شیرخویش ...

... ز درگاه میر عراقی سپاه

دو دریا ز آهن به موج آمدند

رده در رده فوج فوج آمدند ...

... در آویزم آنگه که من با سپاه

چو دریا برانگیزم از رزمگاه

شما هم بر این لشگر اندر نهید ...

... به آهن بر اندوه تن فوج فوج

چو صرصر به تندی چو دریا به موج

چو بگذشت ازین داستان چند گاه ...

... نکردی نوح گر مهر علی را لنگر کشتی

بدو دریای آتش کردی ایزد موج طوفان را

نبودی عصمتش گر یاور صدیق پیغمبر ...

... به مشتی استخوان جا داده یک عالم دل و جان را

ز رشک دست زرپاشش بنالد روز و شب دریا

که او چون ریگ پندارد عقود در و مرجان را ...

... آنکه تیغش سرفشان است و سنانش جان ستان

شهریار راستین و میر دریا آستین

قهرمان ماء و طین و داور گیتی ستان ...

... دهد کز فقر جست او تاج شاهی

هدایت را به موج آورده دریا

زده چتر ولایت بر ثریا ...

... یقین زخم دل دیوانه بی مرهم نخواهد شد

وفایی گر شود سیراب از آن دریای حق خوانی

تو حق گویی و می دانی ز دریا کم نخواهد شد

... کثرت انعام او پیداست ز انگشتان او

باشد از دریا نشان لطف جود جویبار

تاجش از لولاک تخت از لی مع الله خلعتش ...

... یک زمان بنشین به چشم من که تا گویند باز

خسروی بهر تفرج رفت بر دریا کنار

یک نگه کن تا شوم قربان و ماند در جهان ...

... هر یکی را رمز و غمزی کرده بی آرام دوست

ای بسا در قعر این دریا که دست و پا زدند

پای بند جان و دل شد طره ی سودای عشق ...

... عاشق و دیوانه و سرگشته در سودای عشق

گشته از تیغ محبت غرقه در دریای عشق

خیمه در بالای صحرای فنا فی الله زدند ...

... که میدانست توام صبح وصل و شام هجران را

تو سیرابی ترا امواج دریا وحشت افزاید

درون تشنه داند لذت طغیان طوفان را ...

... چشم خون پالای اهل دل غبار

گوهری داد از کف و دریا گرفت

... مرا ای ناخدا بگذار در غرقاب حیرانی

ندارد عقل من باور که این دریا کران دارد

غرور حسن کی فرصت دهد تا ماه من داند ...

... در آغوش جان گیرمش تنگ تنگ

اگر غرق دریای اشکم چه باک

نترسد ز طغیان دریا نهنگ

نرنجم که جانانه ام دست بست ...

... افکنده شرر به خانمانم

چون زورق اگر روم به دریا

هست آتش و آه بادبانم ...

... از بلا غافل نشیند تنگ دل

ما گروه عاشقان دریا دلیم

موج طوفان بلا از سر گذشت ...

... کشتی شکستگان را چون بخت واژگون شد

گشتند غرق دریا از لاف ناخدایی

رحمت نگر که هرگز از عاجزان مسکین ...

به دریا خویش را تا لا نبینی

به دامان لولوء لالا نبینی

نهان در سینه چند ای گوهر دل

صدف تا نشکنی دریا نبینی

اگر مجنون شدی چندانکه پویی ...

... گشته اوراق پریش این همه در وی انبار

گر بریزی سیه اوراق مرا در دریا

رو سیه گردد چون نامه من آب بحار ...

... قطره شد جوی و جوی چشمه و باز

چشمه را روی سوی دریا شد

نفی و اثبات از میان برخاست ...

... آن یکی مدبر چرا وان دیگری مقبل چرا

آشنایان معانی غرقه در دریا و ما

مانده از صورت پرستی بر لب ساحل چرا ...