دوش اندر میکده چون و چه زیبا زدند

گردش از جاروب زلف و طره ی حورا زدند

ساقیان دست طرب در گردن مینا زدند

خاک آدم را نم از سرچشمه ی صهبا زدند

مطربان را نغمه ی جان بخش زیر و بم گرفت

عاشقان را ناله ی دلسوز در عالم گرفت

مجلس روحانیان را ذوق می در دم گرفت

.....[دل برگ!] ساقی چون ز گردش نم گرفت

هر یکی زین عاشقان مستانه جام می به دست

گه ز روی جام گاه از بوی جانان گشته مست

بانگ نوشانوش ساقی ناله های می پرست

پرده زاهد درید و چشم نامحرم ببست

آن یکی از «أرنی» مخمور و مست جام دوست

و آن دگر از «لن ترانی» کشته ی پیغام دوست

یک درون از «اصطفا آدم» پر از انعام دوست

یک سر از «وجهت وجهی» پر ز عشق نام دوست

پای بند جان و دل شد طره ی سودای عشق

آتش اندر جان و دل زد آفت غوغای عشق

کشور تاب و توان ویران ز استیلای عشق

عاشق و دیوانه و سرگشته در سودای عشق

چون سر آمد هر یکی را دولت شاهنشهی

شد پریشان هر سری را افسر و فر و بهی

گشت خالی مسند مولایی و تخت و شهی

جان جانان دل به دلبر آشنا شد وانگهی

غیث دین، غوث مریدان، پیر من، قطب امم

دست رحمت، پشت دین، چشم حیا، جسم کرم

از شرافت عاشقان کوی او صید حرم

آن که بر خاک درش اسکندر و دارا و جم

باده نوش شوق بر سیمای ناهیدش رقم

خرقه پوش ذوق تا بالای خورشید علم

با همه بی چارگی ابر کرم بحر امم

اوست کآیند آستانش محترم نامحترم

آشنای کوی جانان بلبل گلزار حق

عاشقان نام خدا گنجینه ی اسرار حق

قبله گاه هر دل و آیینه ی دیدار حق

سرخوش از جام تجلی، مظهر انوار حق

آفرین بر خامه ی صورت کش جان آفرین

کاین چنین زیبا نگاری آفرید از ماء و طین

بلبل خوش نغمه ی گلزار شرع یا و سین

قامتش در جویبار دیده سرو راستین

آستانش قبله ی دل، اهل دل را رهنما

خاندانش کعبه ی جان، آل آدم را پنا

خانقایش کهف عالم مرتجا و ملتجا

خاک پای اوست در چشم وفایی توتیا

ای شه تخت ولایت من نه مهمان توام

ز آشنایان سگ درگاه و ایوان توام

بت پرستم، هر چه هستم، دست و دامان توام

گرچه کافر بوده ام از نو مسلمان توام