... دل ستی و سینه آتش خانۀ برزین من

گر بفروردین بروید لاله و نسرین بباغ

سالیانست از رخ او و لاله و نسرین من

بر نخواهد شد ز سر عشق من و بیداد او ...

... مطرب برآر دست و فرو کوب پای رقص

بر روی لاله سنبل مشگین کلاله کن

بر گوشۀ هلال نشان آفتاب جام ...

... بر عنصر وجود مناز می زن آتشی

وزنو سرشت طینت من زانسلاله کن

شیخم کند ز دیدن ماهی دو هفته منع ...

... ای باغبان بشاخ گلی ناز تا بچند

بازآ بشهر سیر گلستان لاله کن

نیر چو وصل عارض لیلی نداد روی ...

... باغبان گو که به تاوان تماشای گل

برد از خون جگر لاله به دامان از من

صید هشیار ز صیاد گریزد لیکن ...

... بحیرتم ز چه این صید کشتی و ز چه هشتی

چه لاله ها که ز غم ریخت بیتو چشم بدامن

کدام گلبن حسرت در اینچمن که نگشتی ...

... گر حسرت داغ وی برد دیده به خاک

تا دامن محشر لاله می روید از او

... باران که در لطافت طبعش خلاف نیست

در باغ لاله روید و در شوره زار خار

بیهوده این سخن ز حکیمان نکته سنج ...

... شنیده بوی فرودین مگر ز باد عنبرین

بلب گرفته ساتکین ز لاله جو کنارها

اگر نه نرگس چمن کشیده بادۀ کهن ...

... دست فلک نمود گریبان صبح چاک

بارید از ستاره به بر اشک لاله گون

افتاد شور و غلغله در طاق نه رواق ...

... در گلشن جنان به خلیل ای صبا بگو

بگذر به کربلا و ببین لاله زار من

در خاک و خون به جای ذبیح منای خویش ...

... عشق را روز بهار است کجا شد رضوان

تا برد لاله بدامن سوی خلد از چمنم

روز عهد است بکش اسپرم ایعقل ز پیش ...

... اولدی سیل اویناقی کنج محنت آبادیم اویان

طرفه لاله ستان اولوب دورون سرشک آلدن

باشلیوب قمربار افغان سرو آزادیم اویان ...

... ملات خافقیه عرضا و طولا

و بلیها من لاله جمل فیها

و لا ناقته و لا هزخیلا ...

... در بوستان دهر رخ انبساط نیست

تا غنچه تنگدل بود و لاله داغدار

چشم گهر مدار زد و نان بد گهر ...

... لوحش الله نشنیدیم که سروی بچمن

بار نسرین و گل و لاله و ریحان آورد

کافریرا که پرستش بصنوبر میکرد ...

... دیده بر گلشن روی تو گذشته است مگر

که زخون جگرم لاله بدامان آورد

بچمن غنچه خندان طرب آرد اما ...

... پیچم همه شب با مار تا صبح به بالینا

ای داغ دل لاله در گلشن رعنایی

وی شعله جواله اندر زبر زینا ...

... از چیست که آورده گرو عقد پرن را

گر لاله بضاعت نگرفت از کف موسی

پس کرده چرا تالی بر طور دمن را ...

... خضر خط لعبت من ایکه بود چهره تو

خرمنی لاله که پرورده از آب بقاست

پر کن آن جام چو مرآت سکندر که دگر ...

... هر کرا دست بود از غم او بر کمر است

تازه رخساره تر از لاله نباشد در باغ

گل رخسار وی از لاله بسی تازه تر است

بشکفد لاله و پژمرده شود دیگر روز

گل او تازه بهر روز ز روز دگر است ...

... تو بدین طره و رخسار بهر جا گذری

سنبل و لاله همی بردمد از رهگذرت

دل صد خیل بموی تو و مو بر بن گوش ...

... زاندل من می طپد که شیشه دارد ببار

لاله بیداغ نیست جز دل تو کز ازل

داغ ورا هر دلی برده پی یادگار ...

... پر سبزه بود ماه توزان خط چو زنگار

معروف بود روی تو بر لاله خود روی

موصوف بود موی تو بر نافه تاتار

گر روی تو شد لاله مرا از چه بدل داغ

ور موی تو شد نافه مرا از چه جهان تار ...