... بگذارید در این سایه دیوار مرا

ابر هرگز نکند دامن دریا خالی

دل کجا می شود از گریه سبکبار مرا ...

... شمع سان روی تو در چشم ترم آتش زد

خس و خار مژه ام در دل دریا می سوخت

عشق در سینه من نقش تعلق نگذاشت ...

... آشوب محشریست دلش نام کردهام

این قطره ای که شورش دریا گرفته است

نامی ست بی نشان که به آن فخر می کنند ...

... از جوش غمت حوصله بر درد کمی کرد

اینجاست که دریا چو دل آغشته به خون است

ز آن رخنه که افتاده به جیب مه کنعان ...

... سیاهی می برد از نامه های ما گنهکاران

نمی آید ز دریا آنچه از چشم پرآب آید

درون لبریز داغ عشق آتش پاره ای دارم ...

... آبی ای زخم تشنه بردار

اشک دریا نوالم آمد

گفتی نظر از جهان فروبند ...

... که از کام حریصش لقمه چون دندان برون آید

حزین احسانی از مژگان تر در کار دریا کن

که تا کام صدف از منت احسان برون آید

... این نازنین غزال چنین شیرگیر شد

دریا چه پشت چشم کند نازک از حباب

نانم به آبروی چو گوهر خمیر شد ...

... حزین آبی حریف آتشم نیست

در آغوش دلم دریا بسوزد

... کرشمه تو دل روزگار می شکند

غرور گریه دریا مدار مستی ما

پیاله بر سر ابر بهار می شکند ...

اهل نظر از آن در یکتا چه دیده اند

با دیده حباب ز دریا چه دیده اند

حسن بتان به ساده دلی ها نمی رسد ...

... خاک بی سرمایه مجنون و خراب افتاده بود

برفشاندی دست و دل دریا و کان آمد پدید

قد به ناز افراشتی غوغای محشر راست شد ...

... سودای کریمان همه سود است که نیسان

گوهر عوض قطره ز دریا بستاند

از گرسنه چشمان به حذر باش که ساغر ...

لب تشنه تیغیم ز کوثر چه گشاید

دریا کش زخمیم ز ساغر چه گشاید

در سایه داغیم ز خورشید چه منت ...

... تمکین رود از دست دل آید چو به طوفان

دریا چو به هم خورد ز لنگر چه گشاید

ناصح چه دهد بیهده بر باد نفس را ...

... غبار توبه ام از دل شراب بردارد

رهین منت دریا نمی توان گشتن

بگو به ابر ز چشم من آب بردارد ...

... چنین کآیینه را عکس تو لبریز صفا دارد

حباب از خویشتن چون بگذرد دریا کند خود را

شکستن کشتیم را غرقه آب بقا دارد ...

... از دل تلاطم و ز تو دامن فشاندنی

از یک نسیم لنگر دریا به هم خورد

شد قیمتم شکسته ز انصاف طالبان ...

... آنکه دی از غم ما آن همه خوشحالی کرد

گرچه دریا نشود خشک به تردستی ابر

در غمت ریزش مژگان دل ما خالی کرد ...

... شوخی عهد صبا را به کهنسالی کرد

مرحبا عشق کزو قطره ما دریا شد

دل ما را صدف گوهر اجلالی کرد ...

... سر انگشتی که در گستاخی برقع گشایی شد

چو دریا شد حباب از ننگ ناچیزی برون آید

گداز تن شکست قدر ما را مومیایی شد ...

... که عمرم صرف تفسیر کتاب آشنایی شد

رگ سنگش ز شوخی موجه دریای خون گردد

به میدانی که مژگان تو در تیغ آزمایی شد ...

... درد دین را می کند پرهیزگاری بیشتر

ابر دریا دل کند گل در گریبان خار را

ای خوش آن چشمی که دارد ذوق زاری بیشتر ...