... بر گلبن خد نخشبی ماهم

چونان بر لاله برگ ریحانی

بسیار خطا کنی و معذوری ...

... سر و پا سوخته را کی هوس بالینست

این مرا بس که ز وصل صنمی لاله عذار

شب و روز و مه و سالم همه فروردینست ...

نگار سرو قد من چو عزم باغ کند

چو برگ لاله دل باغ پر ز داغ کند

به باغ می رود امروز نی غلط گفتم ...

... دایه عیش و طرب را شیر در پستان کند

لاله روی نکویش لال سازد عقل را

پس به هر معنی که خواهی بزم لالستان کند ...

... تا بجهیم ازین کرب تا برهیم ازین الم

چند قرین ناله ای داغ به دل چو لاله ای

خیزو بده پیاله ای تا برهیم ازین نقم ...

... یک جویبار سروی یک بوشان تذروی

یک باغ لاله برگی یک دسته یاسمینی

یک مشرق آفتابی یک خانه ماهتابی ...

... ز سنگ اگر ندیده ای چسان جهد شرارها

به برگ های لاله بین میان لاله زارها

که چون شراره می جهد ز شنگ کوهسارها ...

... همین دل منست و بس که درد و داغ داردا

جگر چو لاله پر ز خون ز عشق گلعذارها

بهار را چه می کنم چو شد ز بر بهار من ...

... ز چشم خویش می فشان ز لعل خود پیاله ده

نگار لاله چهر من میی به رنگ لاله ده

ز بهر نقل بوسه ای مرا به لب حواله ده ...

... سپس چون شراره خون از آن رگ بپردا

مگر خون آن رگست که خوانیش لاله زار

به طفل شکوفه بین که بر نامده ز شخ ...

... که تا خرد بچگان بزاید ز ژاله ها

پس آن ژاله ها چکد بر آن سرخ لاله ها

چو در دانه های خرد به لعلعین پیاله ها ...

... پس آنگه نظاره کن ز اعجاز ذوالمنن

پر از چشم شرزه شیر ز لاله همه دمن

پر از گوش زنده پیل ز زنبق همه چمن ...

... نخورده می بهر چیست به چشمکانش خمار

نشسته لاله خموش چو شاهدی پر دلال

ز بس که خوردست می به طرف باغ و تلال ...

... بیا غمان را علاج به ناله نی کنیم

چو لاله بر طرف باغ پیاله پر می کنیم

میی که از رنگ آن رخان شود لاله زار

ز اصل صلصال خویش به پای او ریخت خاک ...

... گاه به شاخ درخت گه به لب جویبار

لاله درآمد به باغ با رخ افروخته

بهرش خیاط طبع سرخ قبا دوخته ...

... نگر کران راغ ها چه سبزها چه کشتها

ز لاله ها به باغ ها فراز خاک و خشت ها

عیان نگر چراغ ها شکفته بین بهشت ها ...

... خس اندر زیر پهلو پرنیان باد

به عهدش هرکه همچون لاله نشکفت

دلش چون غنچه در فصل خزان باد ...

... القصه همچو لعل خودا- ن طفل خردسال

آورد لاله رنگ میی پیر و سالخورد

بنشست و داد و خوردم و بهرکنار و بوس ...

... نامد به فرامرز یل ازکینه بهمن

پیدا ز عذار تو بود لاله به خروار

پنهان ز بازار تو بود نقره به خرمن

از لاله تو رفته مرا خاری در پا

از نقره تو مانده مرا باری بر تن ...

... ناشده از لب فرو پیدا شود رنگش ز چشم

لاله ای بین کاو به نرگس ارغوان می پرورد

می شفیع ماست پنداری که با چندین گناه ...

... یکی را سر نیزه بالای پشت

یکی ژاله پاشید بر لاله برگ

یکی خسته عناب را از تگرگ ...

... بست ابر سپید کله بر گردون

زد لاله سرخ خیمه بر صحرا

دامان چمن از آن پر از لؤلؤ ...

... عذار گل بدنان را لباس نسرین دوخت

که لاله گون کند از خون دل کفن ها را

اسیر زلف پریشان شوند تا جمعی ...

ای آتش از رخت به درون لاله زار را

صد داغ از بهشت تو بر دل بهار را ...

... گلشنم بی چهر و خطت گرنه گلخن از چه روی

خارها در دیده گوید لاله و ریحان مرا

دل ز تنگ لعل نوشینت چرا نامد برون ...