الا که مژده می‌برد به یار غمگسار من

که باغ چون نگار شد چه خسبی ای نگار من

توان من روان من شکیب من قرار من

سرور من نشاط من بهشت من بهار من

دهند مژده نوگلان که نوبهار می‌رسد

به شیر او ز بلبلان نه یک‌، هزار می‌رسد

نسیم چون قراولان ز هر کنار می‌رسد

به‌ گوش من ز صلصلان خروش تار می‌رسد

بهار را چه می کنم بتا بهار من‌ تویی

ز خط و زلف عنبرین بنفشه‌زار من تویی

هزار و گل چه بایدم گل و هزار من تویی

به روزگار ازین خوشم که روزگار من تویی

مرا نگار نیک‌پی شراب ملک ری دهد

شرابهای ملک ری مرا کفاف کی دهد

بلی کفاف کی دهد شرابها که وی دهد

مگر دو چشم مست وی کفایتم ز می دهد

نگر کران راغ‌ها چه سبزها چه کشتها

ز لاله‌ها به باغ‌ها فراز خاک و خشت‌ها

عیان نگر چراغ‌ها شکفته بین بهشت‌ها

نموده تر دماغ‌ها چه خوب‌ها چه زشتها

دمن شد ای پسر یمن شقیق‌ها عقیق‌ها

نشسته مست در دمن شفیق‌ها رفیق‌ها

چمیده جانب چمن رفیق‌ها شفیق‌ها

گسارده به رطل و من عتیق‌ها رحیق‌ها

ملاذ و ملجاء مهان خدیو زادهٔ مهین

عطیه بخش راستان خدایگان راستین

سپهرش اندر آستان محیطش اندر آستین

به‌ صد قرون ز صد قران فلک نیاردش قرین

سلیل خسرو عجم فرشته فر علیقلی

چراغ دودمان جم به بخردی و عاقلی

همال ابر در کرم مثال ببر در یلی

هلاک جان گستهم ز پهلوی و پر دلی

به ‌روز کین که‌ جایگه به ‌پشت رخش می‌کند

چو سنگریزه کوه را ز گرز پخش می کند

به خنجری که خندها به آذرخش می کند

سر و تن حسود را هزار بخش می کند

اگر فتد ز قهر او به نه فلک شراره‌ای

به یک سپهر ننگری نسوخته ستاره‌ای

ز روی خشم اگر کند به لشکری نظاره‌ای

گمان مبر که جان برد پیاده‌ای سواره‌ای

اگر به گاه کودکی خرد نبود مهد او

به‌‌ کسب دانش این‌ قدر ز چیست جد و جهد او

به خاک اگر دمی دمد عقیق پر ز شهد او

تمام نیشکر شود نبات‌ها به عهد او

اگر چه بهره‌ای مرا ز مال روزگار نی

چو والیان مملکت شکوه و اقتدار نی

حمال نی خیول نی بغال نی حمار نی

جلال نی جیوش نی پیاده نی سوار نی

همیشه تا بود مکان به بحر آبخوست را

هماره تا در آسمان نحوستست بست را

تقابل است تا به هم شکسته و درست را

چنانکه تند و کند را چنانکه سخت و سست را

همیشه تا که نقطه‌ای بود میان دایره

که هرخطی که برکشی از آن به سوی چنبره

مرآن خطوط مختلف برابرند یکسره

حسود باد صید او چو صید باز قبره