جان قدسی در تن خاکی دو روزی بیش نیست

موج دریادیده در ساحل نمی گیرد قرار

از گهر سنجی این جوهریان نزدیک است

که ز ساحل به صدف باز برم گوهر خویش

می کنم در کار ساحل این کهن تابوت را

تا به کی سیلی درین دریای طوفانی خورم

... بر سر جان اینقدر می لرزی ای بسمل چرا

چون شدی تسلیم هر کام نهنگی ساحل است

اینقدر آویختن در دامن ساحل چرا

نوری از پیشانی صاحبدلان دریوزه کن ...

... خویش را محروم می داری ازین احسان چرا

ساحل بحر تمنا نیست جز کام نهنگ

می روی صایب درین دریای بی پایان چرا

داد سیل گریه من غوطه در گل بحر را

گوهر از گرد یتیمی کرد ساحل بحر را

همت سرشار از بی سایلی خون می خورد ...

... عشق دریا دل نمی اندیشد از زخم زبان

کی خلد در دل خس و خاشاک ساحل بحر را

در غریبی کی فتند از جستجو روشندلان ...

... نیش گردد آتش آخر خانه زنبور را

ساحل دریای پر شور جهان ترک خودی است

مهد آسایش بود دار فنا منصور را ...

... از دل عاشق به منزل برنیاید خارخار

می شود سنگ فسان چون موج ساحل عشق را

وصل آب زندگانی در سیاهی بسته است ...

... آتش نمرود گلزارست ابراهیم را

در دل دریا به ساحل می تواند پشت داد

هر که گیرد وقت طوفان دامن تسلیم را ...

... زیر پای خویش بینی کوثر و تسنیم را

کشتی طوفانی از ساحل ندارد شکوه ای

نیست دلگیری ز ملک فقر ابراهیم را ...

... نیستم بر خاطر دریا گران چون خار و خس

می تواند هر کف بی مغز ساحل شد مرا

خار خشکم می شوم قانع به اندک گرمیی ...

... چون گل بی درد خرج شادمانی شد مرا

کشتی جسمی کز او امید ساحل داشتم

در دل دریا زمین گیر از گرانی شد مرا ...

... چون گهر چندان که اندازم درین دریا نظر

نیست جز گرد یتیمی ساحل دیگر مرا

چشم من سیر از جهان و هر دم از بهر طمع ...

... باغبان سنگدل نشنیده آواز مرا

کی به ساحل می گذارد موجه خود را محیط

از شکستن نیست پروا بال پرواز مرا ...

... چون حباب از روی دریا دیده من روشن است

می زند در چشم خاک اندیشه ساحل مرا

ناخن تدبیر چون برگ خزان بر خاک ریخت ...

عمر در تلخی سرآید در شراب افتاده را

ساحل از موج خطر باشد در آب افتاده را

دارد از حکم روان ما را قضا در پیچ و تاب ...

... ساخت گوهر قطره چشم سحاب افتاده را

ساحلی جز دست شستن نیست از جان چون حباب

از تهی مغزی به دریای شراب افتاده را ...

... مشو غافل ز حال خاکساران در توانایی

به ساحل بازگشتی هست در هر جلوه دریا را

ز دعوی بسته گردد چون زبان معنی شود گویا ...

... به از صد دسته گل دامن برچیده خود را

به دامان صدف بار دگر افکندم از ساحل

ز قحط قدردانان گوهر سنجیده خود را ...

... به دشمن می نمایم سینه بی کینه خود را

نگنجد در ته دامان ساحل گوهر رازم

به دریا می سپارم چون صدف گنجینه خود را ...

مجو از زاهدان خشک طینت گوهر عرفان

که از دریای گوهر بهره خاشاک است ساحل را

نباشد آدمی را هیچ خلقی بهتر از احسان ...

... غبار خط جانان لنگر آرام شد دل را

که سازد توتیای چشم طوفان دیده ساحل را

تفاوت نیست در لطف و عتاب و خشم و ناز تو ...

... ز شور بحر دارد لذتی جان غریق من

که باشد جلوه موج خطر در چشم ساحل را

ز بی دردی نباشد سیر باغ ما که از حیرت ...