... محال است این که همچون بحر در مشت حباب آیم

درین دریا وجود من به چشمی درنمی آید

نهنگم من نه ماهی تا سبک بر روی آب آیم ...

خویش را از بس به تیغ موج این دریا زدم

جای ناخن بر تن من نیست بر هر جا زدم ...

... قطره ی بی دست و پایم من سلیم اما چو سیل

کاروان موج را صدبار در دریا زدم

... همچو لاله داغ دل را مرهمی نگذاشتم

خنده ی موجم درین دریا کجا تر می کند

من که دریا را وجود شبنمی نگذاشتم

در محبت بس که کردم خاک عالم را به سر ...

... ناخدا بر هم زن هنگامه ما زود شد

صحبتی با موج دریا بر سر پل داشتیم

از ترقی نیست ما را قسمتی هرگز سلیم ...

... از غبار غم خلاصی نیست هرجا می رویم

گرد باشد بیشتر در روی دریا از زمین

گفتگویی سر کنیم از عالم دیگر سلیم ...

چنان از رهروان فیض شد روی زمین خالی

که جای موج در دریاست چون نقش نگین خالی

ز بس در خویش دزدیدند از همت کریمان را ...

... ز بس پهلوی موج او در آیین کرم خشک است

ز دریا می کند از ننگ پهلو را زمین خالی

بود هر قطره خون تخم آهی چون سپند اینجا ...

... پا به دامن کش چو کوه و رسم تمکین پیشه کن

همچو دریا چند بتوان جوش زد از بی تهی

می گریزم رهبری هرجا که می بینم سلیم ...

... اشک طوفان گر کند در دامن من می کند

همچو دریا کرده ام گرداب را گردآوری

هیچ معشوقی پریشانگرد و هرجایی مباد ...

... آسمان گر شورش انگیز است جای شکوه نیست

جوش دریا را ببین و دم به خودکش چون حباب

هر نگاه از دیده ی گریان من از سوز دل ...

... بس که شد محتاج از جود تو همچون اهل فقر

از صدف دریا نهاده نان خشک خود در آب

پنجه ی صیاد را از بهله شد قالب تهی ...

... غنچه سازد پنجه ی خود را چو زنگ حیدری

آفرین بر آن که در آشوب این دریا کند

همچو گوهر آبروی خویش را گردآوری ...

... چمن از سایه ی هر برگ شود آینه زار

خان اسلام لقب گوهر دریامشرب

که شد اسلام ز همنامی او شکرگزار ...

... که پیاده به عنان می دودش سام سوار

عکسی از جوهر تیغش چو به دریا افتد

ماهی از بیم به دندان خود آرد به کنار

اره در پشت نهان کرده نهنگ از بیمش

شاخ مرجانی اگر کج شده در دریابار

روح چون عطسه به فریاد جهد از بدنش ...

... ابر نیسانی و شد از تو چراغش روشن

گر به دریا نشود از تو صدف شکرگزار

تا بسوزند به خواریش ز عکس خورشید ...

... تکیه بر گلبن کند هر لحظه چون مستان نسیم

غوطه در دریا زند هردم چو مرغابی سحاب

خیره گردد از فروغش دیده ی نظارگی ...

... آشکارا از شکنج آستین زرین کمند

آنچنان کز موج دریابار عکس آفتاب

چون حباب از طبل بازت دم زند در جویبار ...

... زبان ز موج ثنای تو می شود نمکین

نشد ز شورش دریا اگرچه ماهی شور

مخالف تو به گلبن کند چو دست دراز ...

... به این که از نظر همتت فتاده گهر

ز اشک حسرت او گشته آب دریا شور

کسی که وصف ضمیر ترا رقم سازد ...

... بود به یر شکنجه چو بستر رنجور

شود چو بدرقه حفظ تو از دل دریا

کند سلامت آتش چو عکس ماه عبور ...

... برای حرص و قناعت همین دلیل بس است

که آب گوهر شیرین بود ز دریا شور

همیشه در رمضان تا ز خواب برخیزد ...

... محیط دانش و فضل و جهان جاه و جلال

ز شوق مقدمش از جزر و مد خود دریا

به رود گنگ برآمد برای استقبال ...

... شده زبان ز پی شکر ایزد متعال

سفینه کرد ازان جای گوهرش دریا

که هست کاسه ی چوبین خزینه ی ابدال ...

... شود چو رشحه فشان ابر همت تو نهد

حباب بر سر دریا کلاه بارانی

به روزگار تو امنیتی در آفاق است ...

... چو مرغ بال ز ابرو گشاده پیشانی

ز بیم آن که برآرد کفت ز دریا گرد

صدف چو نقش پی ناقه شد بیابانی ...

... مهر جودت بر برات رزق اشیا تا نبود

موج دریا بی دهن بود و صدف دندان نداشت

صاحبا عزم سفر میمون و فرخ فال باد ...

ای شکنج آستینت موج دریابار جود

ای سپهر پیر را ذات تو فرزند خلف ...

... عرض حال خویش می گویم تکلف برطرف

سیلی امواج این دریا مرا بی تاب کرد

تا به کی دندان فشارم بر دل خود چون صدف ...

... نه فلک در موج خیز از آب گوهرهای من

خشک لب از تشنگی من همچو دریای نجف

ای سحاب وادی لب تشنگان بر آتشم ...

... آن که تیغش بر رخ فتح و ظفر آیینه است

حاصل دریا و کان را نیست در دستش قرار

در کف جودش گهر سیماب بر آیینه است ...

... به سخا تا کف جود تو درافشان گردید

ابر خود را ز حسد برد و به دریا افکند

گردد امید ز کم لطفی تو بیش مرا ...

درین دریا که از آشوب طوفان

نرفته موجش از گرداب بیرون ...