... خان جهان امام قلیخان کامران

دریا دل سخی کف خورشید اشتهار

سلطان اهل فضل و هنر سرور جهان ...

... کف الخضیب دست چرا بسته در نگار

دریا دلی شکایتی از بنده گوش کن

هرچند از شنیدن آن دل شود فگار ...

... بدو نمی رسد از نور آفتاب اثر

نشیب او را فضل تموز دریابد

چو در زمستان گردد جدا از ابر مطر ...

... چو طفل بدخو پیوسته چشمهایش تر

درین بیابان دریا به هم رسند از بس

عرق کنیم من از شرم و او ز ضعف کمر ...

... درم نیاید از آن در کفش که آتش را

میان دریا هرگز نبوده است قرار

زسیلی کرمش بخل راست چهره سیه ...

... غلط نمودم گویا سفر داری

به سوی روضه دریا دل ستوده خصال

شهنشی که ز حفظش سپند بر آتش

کند قرار چو بر عارض نکویان خال

به وقت قهر بدریا درافکند آتش

به گاه حلم نگهدارد آب در غربال ...

... زناف آهو زاید سیاه مشک ختن

زماه و دریا گویند شاعران دایم

زرای و همت ممدوح چو کنند سخن ...

دامنم دریای خون زین چشم خون پالاستی

هرکه چشمش ابر باشد دامنش دریاستی

ابر می گویند برمی خیزد از دریا و بس

در غمت ما را ز ابر دیده دریاخاستی

در سفال چرخ بینند اشک گلگون مرا ...

... از درستی صد شکست آمد مرا در عهد ما

راستی را نیست چیزی بهتر از دریاستی

باورت ناید به بین اینک هلال بدر را

کز کجی افزونی آید وز درستی کاستی

خوف دریا گرنه سنگ راه گردیدی مرا

سال ها بودی که هندم مسکن و ما واستی

چون نباشد خوفم از دریا که تا من بوده ام

جمله محنتهای من زین چشم چون دریاستی

ای که می گویی وفا و کیمیا عنقا بود ...

چشم ترم به آب رسانیده آب را

حاجت نشد به رفتن دریا سحاب را

وصل تو را زبخت سیه چون طلب کنم ...

... ندانی حال دل تا ساعتی بر دیده ننشینی

نه طوفان دیده نه دریا چه می دانی تباهی را

... آن سفینه نیست اشعار تو در وی مندرج

ژرف دریایی است سطر و نقطه اش موج و حباب

با ضمیر لاف میدانم نزد در حیرتم ...

... این چنین کز دوری بزم تو گوید جان من

کس نمی گیرد مگر از دوری دریا سحاب

شکوه یی دارم اگر داری دماغ استماع ...

... با در دستت اکنون بحر را همچون سحاب

ابر اگر بر حال دریا زار گرید دور نیست

طفل را دوری نباشد گریه از افلاس باب ...

... آخر زبذر شکوه خورشید کی رسد

یا خود چرا شکایت دریا کند سحاب

زین ها جمیع میگذرم کله کرده ام ...

به گریه چشم تهی کی کند دل ما را

تهی به گریه نکردست ابر دریا را

زبان گریه نمی دانم این قدر دانم

که قطره قطره تهی کرده ام دو دریا را

فراق روی عزیزان مرا به جان آورد ...

... خبر چشم تر ما که رسانید به ابر

که به تعجیل تمام از سر دریا برخواست

وعده وصل به فردای قیامت شده بود ...

... ای که می گویی چرا خونابه ات از سرگذشت

خود بگو دانی که ما را دیده دریا کرده ای

... کم عمری ابر را همین است سبب

کز دریا ز او و برزخ وی افتاد

... القصه دل شکسته ما چو حباب

در دریا زاد و باز در دریا مرد

... با آن که بسان ابر تر دامن بود

خوش بنشستی و دل به دریا کردی

من کرده ام از هر مژده یی دریایی

او ساخته بزم غیر را مأوایی

از بخت بد من است این ورنه کسی

طوفان جایی ندید و دریا جایی

... که گر در بحر ریزی دردی از وی

سحاب از آب ازان دریا برآرد

نه باران بر زمین خورشید بارد ...

... نیم در عشق او چون دیگران آری کجا دارد

خس و خاشاک دریا آبروی خارماهی را

سلیم آن گل گذاری کاشکی سوی چمن آرد ...