... کسی که رو به قفا می رود قفا نخورد

به لاله طعنه مستی چه می زنی صایب

میسرست قدح خوردنش چرا نخورد

به دور حسن تو با گلستان که پردازد

به لاله و سمن و ارغون که پردازد

در آن چمن که سبیل است خون گل چون آب ...

... چراغ خلوت یکدیگرند سوختگان

مرا چو لاله دل داغدار می سازد

شکستگان جهانند مومیایی هم ...

... مرا ز گرمی پرواز بال و پر سوزد

چو لاله می شود از باد صبح روشنتر

چراغ هرکه به خونابه جگر سوزد ...

... به آن رسیده که چون شمع نیشکر سوزد

ز لاله دعوی عشق سمنبران خام اوست

هزار رنگ اگر داغ بر جگر سوزد ...

نگه ز دیدن رخسار یار می سوزد

نسیم صبح درین لاله زار می سوزد

چو شمع سبز درین باغ هرکجا سروی است

ز رشک قامت آن گلعذار می سوزد

شهید لاله رخان را به جای شمع و چراغ

سپند شب همه شب بر مزار می سوزد ...

... ستاره سوخته را سازگار نیست وصال

دماغ لاله ز بوی بهار می سوزد

مرا به طالع پروانه رشک می آید ...

مرا ز باده گلگون دماغ می سوزد

چو لاله باده من در ایاغ می سوزد

ز می چراغ دگرها اگر شود روشن

مرا ز باده روشن دماغ می سوزد

به عشق لاله عذاران علاقه ای است مرا

که من کباب شوم هر که داغ می سوزد ...

... که رنگ گل به نسیم بهانه برخیزد

چو لاله مرهم داغش ز خون بود صایب

سیاه بختی هرکس ز خانه برخیزد

... که چشم کرد دل داغدار صایب را

که دود تلخی ازین لاله زار می خیزد

... به داغ سینه صایب به چشم کم منگر

جنون ز دامن این لاله زار می خیزد

... ز سبزه خط تراشیده چمن سر کرد

ز لاله خال لب جویبار پیدا شد

نشانه پی گلگون برق سیر بهار

ز مشرق جگر لاله زار پیدا شد

ز لاله در بن هر خار از ترشح ابر

هزار جرعه می بی خمار پیدا شد ...

... چو رشته از گهر آبدار پیدا شد

ز جوش لاله گرانبار شد چنان دل سنگ

که تاب در کمر کوهسار پیدا شد ...

... زهاله ماه تو پا در در رکاب خواهد شد

رخی که در جگر لاله خون ازومی سوخت

سیاه روزتر از مشک ناب خواهد شد ...

... به زیر پرده نگار آب خواهد شد

دل سیاه تو چون داغ لاله سیراب

به آتش جگر خود کباب خواهد شد ...

... که گل ز رخنه دیوار باغ بیرون شد

چو لاله ساغر یاقوت داغدار شود

ازان شراب که لبهای یار میگون شد ...

... اگر نه عالم بی منتهای دل باشد

چوداغ لاله در آغوش اوست کعبه مقیم

کسی که در قدم رهنمای دل باشد ...

... چه خون که در دل نظارگی کند نگهش

بیاض نرگس چشمی که لاله گون باشد

عرق ز روی تو بی اختیار می ریزد ...

... که هر سفینه در او نعل واژگون باشد

چرا چولاله کنم شکوه تنک ظرفی

مرا که داغ درون زینت برون باشد

ز سنگ لاله دلمرده خیمه بیرون زد

چراغ زنده دلان زیر خاک چون باشد ...

... ز دور بلبل بیچاره جلوه ای دیده است

قماش لاله وگل را نسیم می داند

مجو ز کج قلمان زینهار راست روی ...

نه گل نه لاله درین خارزار می ماند

دویدنی به نسیم بهار می ماند ...

... مگر شهید به این تیغ کوه شد فرهاد

که لاله اش به چراغ مزار می ماند

غبار خط تو تابسته است در دل نقش ...

... به یک قرار که در روزگار می ماند

زلاله وگل این باغ وبوستان صایب

به باغبان جگر داغدار می ماند

... به دست و زانوی ماتم رسیده می ماند

نه سبزه اش به طراوت نه لاله اش به صفا

فضای باغ به کشت چریده می ماند

شکفته چون شوم از بوستان که لاله وگل

به سینه های جراحت رسیده می ماند ...

... به پشت دست ندامت گزیده می ماند

ز روی لاله ازان چشم برنمی دارم

که اندکی به دل داغ دیده می ماند ...

... به یاد زلف ورخ آن نگار ساخته اند

به اشک دل خوش ازان روی لاله رنگ کنند

به این گلاب ازان گلعذار ساخته اند

ز لاله زار تجلی ستاره سوختگان

چو لاله با جگر داغدار ساخته اند

گشاده اند جگرتشنگان دهان طمع ...

... صباح روز قیامت چه سرخ رو باشند

کسان که رو به قدحهای لاله گون شستند

خبر کبوتر چاه ذقن به بابل برد ...