هر چند دست و پا زدم آشفته تر شدم

ساگن شدم میانه دریا کنار شد

جز با گریستن مژه در جهان نبود ...

... این جنس گریه عرفی ز اعجاز برترست

دریا گره نکرده کسی در گلوی خویش

... مردم ز ننگ هوش و مستانه خنده ای

دریا کش محیط شرابم نمی کنی

... در او بسهل میندیش کاین لطیف نهاد

نه گوهر است ولی هست زاده دریا

نه جوهر است ولی هست قابل ابعاد ...

... غبار صحن و سرای تو اوج هفت اورنگ

شکنج زلف سخای تو موج دریا بار

اگر نه قهر تو یاد آرد آسمان شاید ...

... بسلک یازده عقدی کز آن دو لؤلؤ نور

علی است ابر مطیر و بتول دریا بار

بطایر ارنی سنج بی اثر نغمه ...

... زده بر فهم طعنه امساک

گاه ابرو گشاده از دریافت

غزل شکر خوانده بر ادراک ...

... لؤلؤ آید برون چو خوشه تاک

گوهرش دست برده از دریا

سایه اش نور بسته برفتراک ...

... هرچه خواهد ز نسب نامه ارباب دول

گوهر افروز رموزست نه دریا و نه کان

حکمت آموز عقول است نه علم و نه عمل ...

... چه گفت گفت که ای مطلب بهشت نعیم

بیا که از گهرت یاد می کند دریا

بیا که تشنه لبت را طلب کند تسنیم ...

... دامنم تر کرده طوفانی که در معنی یکیست

موجه دریا و موج حله خارای من

نور و ظلمت رابود یک مایه در تابندگی ...

... آسمان گفتا طراز خانه خضرای من

موجه دریای طبعش بانگ کوثر کردو گفت

تشنه منشین ای فدای زاده دریای من

در دم اندیشه قدر تو بشکافد ز هم ...

... ز ابر و آفتاب اندیشه ات گوته بود زانرو

در از گنجینه دریا و لعل از جیب کان بینی

بچشم مصلحت بنگر مصاف نظم هستی را ...

... بآبادی چوآیی راهزن را دیده بان بینی

گهر جویند غواصان فطرت در ته دریا

تو در فکر همین دایم که از دریا کران بینی

بدام اندر کشیدند اهل معنی طایر دولت ...

... تا به ابدگر غنود می چه غمستی

دریا گوید که گر بعهد سخایش

مایه خود را فزودمی چه غمستی ...

... دل و طبعم اگر نه عطسه زند

مغز دریا و کان خراب شود

من کجا حبس روزگار کجا ...

... بر خاک بارگاه شه پیکر آفتاب

دریا نوال ابر کف روزگار حکم

کآن دستگاه جم سپه چاکر آفتاب ...

... ای معلم کشتی ما مشکل آید بر کنار

کاندر اقلیمی که ماییم آب دریا آتش است

ساغر از می بادت ای ساقی مرا معذور دار ...

... چون در ته خم می کهن جوشیدم

دریا دریا می بلا نوشیدم

تا شعله آتش به گیا پوشیدم

... یافت ز تو جوف سپهر برین

زهره دریا و سپرز زمین

طفل سخن دامن لب رادهی ...

... به یک فرمان که از دل برزبان ریخت

متاع کان و دریا با هم آویخت

پس از یک هفته ترتیب عروسی ...

... مژه در خاک چندان غوطه دادند

کز آن کاوش رگ دریا گشادند

چو کاوش یافت آن خاک جگر تاب ...

... وصال آب شد هستی فروزم

گر از دریا برون افتم بسوزم

سرشتند آتشی در سینه من

که کردم قعر دریا بیخ گلخن

به آبم داد بخت سرکش من ...

گرفت گریه ما کوه و دشت و صحرا را

دگر ز دیده به دل سر دهیم دریا را

تو چون به چشم سیه مست باده پیمایی ...

... به چین ابروی ناصح ز گریه بس نکنیم

کسی نبسته به زنجیر موج دریا را

گذشت عمر و ندیدم فروغ صبحدمی ...