... بنه بر طاق نسیان زهد را چون شیشه خالی

درین موسم که سنگ از لاله جام آورد مستان را

مشو غمگین در میخانه را گر محتسب گل زد ...

... که نتواند رسید آتش به گرد این نی سواران را

همانا هم قسم گشتند با هم لاله رخساران

که خون سازند در دل بوسه امیدواران را ...

... چراغ بی زوال حسن خاموشی نمی داند

دم عیسی است باد صبح شمع لاله رویان را

نگرداند عقیق از کاوش الماس روی خود ...

... ز گوهر چون صدف پر ساخت گردون حبابی را

بهاران را به غفلت مگذران چون لاله از مستی

غنیمت دان چو نرگس دولت بیدار خوابی را ...

مده در جوش گل چون لاله از کف میگساری را

که نعل از برق در آتش بود ابر بهاری را ...

کند لیلی چنین گر جلوه مستانه در صحرا

شود هر لاله بر مجنون من میخانه در صحرا

گرفتار محبت روی آزادی نمی بیند ...

... ز اشک و آه می گردد به آب و تاب عیش ما

سر ما گرم از خون جگر چون لاله می گردد

چو بی دردان نباشد از شراب ناب عیش ما ...

... یکی صد می شود در پرده شرم و حیا خوبی

شراب لاله گون رنگ دگر می گیرد از مینا

ز سیما می توان دریافت در دل هر چه می باشد ...

... داغداران تو از برگ خزان بیشترند

کی غم داغ من ای لاله عذارست ترا

کی ز روز و شب صایب خبری هست ترا ...

... زردرویی گل روی سبد هشیاری است

می گلرنگ بکش لاله ستان کن خود را

اگر از تشنه لبان گهر سیرابی ...

تا به حدی است لطافت رخ پرتابش را

که عرق داغ کند لاله سیرابش را

تا به دامان قیامت نشود چشمش خشک ...

... آب جان را چو گهر در گره تن مگذار

چون گل و لاله به خورشید رسان شبنم را

در وصالیم و همان خون جگر می نوشیم ...

... از دل سوخته خونم به چکیدن نرسد

کاسه هر چند که چون لاله نگون است مرا

بود اگر قافله سالار غزالان مجنون ...

رنگی از لاله عذاران جهان نیست مرا

بهره جز داغ ازین لاله ستان نیست مرا

به تهی چشمی خود ساخته ام چون غربال ...

گل به صد دیده شبنم نگران است او را

لاله از جمله خونین جگران است او را

نیست حاجت به نقاب آن رخ چون آینه را ...

... نیست ممکن دلش از کشتن ما داغ شود

که شهادتگه ما لاله ستان است او را

می شود رنگ به رنگ آن گل رخسار از شرم ...

... جز به عاشق منما آن رخ افروخته را

دعوی سوختگی پیش من ای لاله مکن

می شناسد دل من بوی دل سوخته را ...

خوش کن از لاله رخان زلف پریشانی را

از دل گرم برافروز شبستانی را ...

... چند باشد چو زره زیر قبا جوهر ما

لاله با دامن صحرای قیامت چه کند

فارغ از داغ بود سینه غم پرور ما ...

... غم عالم چه کند با دل غم پیشه ما

لاله ما به جگر داغ پلنگان دارد

پنجه در پنجه شیران فکند ریشه ما ...

... ز آتش دل من دست را نگه دارید

که داغ می کند این لاله سنگ خارا را

ز حلقه گرچه سراپای چشم گردیده است ...