... سواد از سرمه مازاغ دارد نرگس مستش

گذشت از سی و چل بر ساحل بحر طلب عمرم

خوش آن کافتد چو او صیدی پس از پنجاه در شستش ...

... دلم آن موج زن دریاست ز اوصاف جمال تو

که افتد صد صدف گوهر ز هر موجش به ساحل ها

به عزت باش با دل های عالی همت ای خواجه ...

... بمیر از خویش تا زین موج خیز غم امان یابی

که شخص مرده را زود افکند دریا به ساحل ها

نه لاله ست آن دمیده گرد کویت ز اشک محرومان ...

... چون غوک وی را بدید خاطرش به صحبت وی کشید قصه بی جفتی خود را در میان آورد و از وی طلب مصاحبت کرد ماهی گفت مصاحبت را مناسبت دربایست است و مصاحبت نابایست صحبت را ناشایست

مرا با تو چه مناسب مرا جا در قعر دریا و تو را منزل بر کنار ساحل مرا دهان خاموش و تو را زبان پر از خروش تو را قبح لقا سپر بلا هر که شکل تو را بیند نخواهد که با تو نشیند مرا حسن منظر سرمایه خوف و خطر هرکه به جمال من دیده برافروزد چشم طمع در وصال من دوزد

مرغان آسمان در هوای منند و وحوش صحرا در سودای من صیادان گاه چون دام در جستجوی من با هزار دیده و گاه چون شست از بار آرزومندی من با پشت خمیده این بگفت و راه قعر دریا برداشت و غوک را بر ساحل تنها بگذاشت

با کسی منشین که نبود با تو در گوهر یکی ...

... ز اشک گرم ما بحر کرم یارب به جوش آور

وزین گرداب خون افکن گرفتاران به ساحل ها

به جز پیر مغان زاهد که سازد مشکل ما حل ...

... من از محیط محبت همین نشان دیدم

که استخوان شهیدان به ساحل افتادست

زمانه دشمن و من بی زبان و بخت زبون ...

... ای بحر کرم باز بیک موج عنایت

برهان ز جگر تشنگی ساحل خاکم

دل مرغ سر بام تو شد من سگ کویت ...

... نی چو عمان بلکه دریای ازل

کو ندارد ساحل و قعر و میان

نیست او را اول و آخر نشان ...

... گر چو ماهی ما درین دریا خوشیم

لیک خود را سوی ساحل می کشیم

زانکه حال اهل دل زان برترست ...

... صدف وار ار درر خواهی فرو شو در تگ دریا

که جز خاشاک نبود حاصلی در دور ساحل ها

بیا ای شاهدی و مژده ده پروانه دل را ...

... بس که طبعش به صید شد مایل

روز و شب جا گرفت بر ساحل

تا در آن صید که مقامش بود ...

... ز توفان سرشک خود به گردابی گرفتارم

که عمر نوح اگر یابم نبینم روی ساحل ها

چو آن مه یار اغیارست گرد او مگرد ای دل ...

... نیست لعل او برون از چشم گوهر بار من

آری آری گوهر مقصود بر ساحل کجاست

چون هلالی حاصل ما درد عشق آمد بلی ...

... ذات پاکش را بهر شانی که گویی قابل است

جود او بحریست بی ساحل محیط کاینات

خاک بر فرقی که از بحر چنان بر ساحل است

تا قبول او بشرع اثبات حقیت نمود ...

... روضه خاک در شاه ولایت منزل است

ساحلی دارم چو دریای نجف بهر نجات

غم ندارم زانکه گرداب حوادث هایل است ...

... محیط دایره معدلت محمد بیک

که لطف بیحد او هست بحربی ساحل

ز جذب غالب او جسته روزگار مدد ...

... الهی ببحر عطای عمیمت

که آن بحر را کس ندیدست ساحل

الهی بنور نبی شمع کونین ...

... هست امید که راهی بنماید توفیق

ای که در ساحل راحت ز سبک بارانی

دست ما گیر که در سیل سرشکم غریق ...

... از صبر نیست گر من بر سر نمی کنم خاک

دریای محنتم را دشت فناست ساحل

شکر خدا نمردم وین هر دو آزمودم ...

... آفرین ای زورق ساغر رهاندی از غمم

من درین دریا کجا امید ساحل داشتم

گر تهی دستم ز دین و دل فضولی دور نیست ...

... حالیا از چشم طوفان خیز من ره دجله است

یک دو روز دیگری این رخت ازین ساحل مبند

غافلی کز من به رویت مانده باقی یک نگاه ...