چو لاله سینه من کاش پاره پاره کنند

به داغ های درون یک به یک نظاره کنند ...

... می شوم دیوانه گر نسبت بمجنونم کنید

لاله گون شد خرقه صد چاکم از خوناب اشک

شرح این صورت بشوخ جامه گلگونم کنید ...

... من چرا بر دارم از پای تو سر

خاک گشتم لاله از خاکم دمید

هم چنان داغ تو دارم بر جگر ...

... ناز را چشم سیه باید و مژگان دراز

از گل و لاله چه حاصل من و آن سرو که هست

همه شوخی و کرشمه همه حسن و همه ناز ...

... بگذارید که می خواهم ازین زار ترش

لاله بر خاک شهید تو جگر گوشه ماست

که برآورده بداغ دل خونین جگرش ...

... هوس دیدن گل نیست هلالی ما را

زین چمن جلوه آن لاله عذارست غرض

... عاشقان عمر چنین میگذرانند دریغ

تازه شد داغ هلالی ز غم لاله رخان

همه داغ دل خونین جگرانند دریغ

... دید آن دو رخ هلالی و آسوده دل نشست

از جست و جوی لاله و از گفت و گوی گل

... در حسرت جواب و سؤال تو بوده ام

جایی که داغ بر ورق لاله دیده ام

آنجا به یاد عارض و خال تو بوده ام ...

... ازین دو روزه حیاتی که هست بیزارم

چو لاله سینه من چاک شد بیا و ببین

که از تو بر دل پر خون چه داغها دارم ...

... چاره ای ساز که من هم دل و جانی دارم

کاش چون لاله دل تنگ مرا بشکافی

تا بدانی که چه سان داغ نهانی دارم ...

مشکل که رود داغت هرگز ز دل چاکم

تا لاله مگر روزی سر بر زند از خاکم

هر روز بخون ریزم آیی و رقیب از پی ...

... از رشک خون غیر که بر دامنت رسد

هر دم ز گریه دامن خود لاله گون کنم

کارم شبی که بی تو بدیوانگی کشد ...

بهار میرسد اما بهار را چه کنم

چو نیست گلرخ من لاله زار را چه کنم

باختیار توانم که راز نگشایم ...

... عید شد خیز هلالی که بعشرتگه باغ

جام گلگون ز کف لاله عذاری گیریم

... که رهگذار غم افتاده است منزل من

بداغ لاله رخان چون برون روم زین باغ

گل دگر ندهد غیر لاله از گل من

مگو که در دل تو زنگ بسته پیکانم ...

شهید عشقم و از خاک من خون داده نم بیرون

وزان نم لاله خونین برآورده علم بیرون

گر از طوف حریم کعبه کویت خبر یابد ...

... گر بدین تشریف لایق نیستم باری ببین

چند بینی لاله و سرو سهی ای باغبان

در سهی قدی نظر کن لاله رخساری ببین

ای که می خواهی نشانم بر سر کویش بیا ...

... چو گفتهای هلالی بوصف تازه گلیست

ز برگ لاله و نسرین کنید دفتر او

... عشق روز افزون من با حسن روز افزون او

داغها دارم بدل چون لاله و نتوان نهفت

کان همه داغ درون پیداست از بیرون او ...