گر تو می خواهی که بر دریا چو موری بگذری

نعل زن بر پای پیل و در میان نیل زن

... ای دل به ره دیده کردی سفر از پیشم

رفتی و که می داند حال سفر دریا

انداخت قدت دل را بشکست به یکباره ...

... ماند یک قطره خون از دل ما

دیده آن نیز به دریا انداخت

تن بی جان مرا در پی خویش ...

... ذره ای بود و به خورشید رسید

قطره ای بود و به دریا پیوست

... تا خلایق را شود روشن که مجنون عاقل است

ما ز دریاییم همچون قطره و دریا زما

لیکن از ما در میان ما حجابی حایل است ...

... بهر دیدار جمالش دل به راه دیده رفت

از پی دردانه و بیچاره در دریا نشست

جز غمت کاری نخواهد بر ضمیر ما گذشت ...

... هر که گوید که منم فارغ ازین غم غلط است

هیچ کس نیست که او غرقه این دریا نیست

ای که منعم کنی از عشق که فردایی هست ...

... حرمت مستی نداشت داد خرابی نداد

آمدمش تشنه لب بر لب دریای وصل

بر لب دریا مرا شربت آبی نداد

بر سر خوانش شبی رفتم و کردم سوال ...

... کرا مضایقه با چون تویی به دین باشد

بر آستان تو دریا دلی تواند زیست

که در به جای سرکشش در آستین باشد ...

... تا خط دیوانگی بر دفتر ما می کشند

می کشم هر شب به جام چشمها دریای خون

شادی آنانکه بر یاد تو دریا می کشند

خرم آن مستان که بی آمد شد ساغر مدام ...

... در آب می جستم تو را دل گفت کای سلمان بیا

در بحر عشقش غوص کن کان در درین دریا بود

... آهم که از ثری به ثریا همی رود

دل قطره ای ز شبنم دریای عشق اوست

کز راه دیده باز به دریا همی رود

سلمان چو خامه نامه به سودا سیاه کرد ...

... دل برای گوهری از راه چشمم رفته است

هر که را گوهر نیاید در دل دریا چه کار

دین و دنیا هر دو باید باخت در بازار عشق ...

... برخیز و قدم در نه و مردانه طلب کن

عاشق چو مجرد شد و دل کرد به دریا

گو در دل دریا رو و دردانه طلب کن

عشاق طریق ورع و زهد ندانند ...

... تا در کنارم آید یک روز چون تو دری

از خون کنار سلمان دریا بود همیشه

... بیا بر چشم من بنشین جمال روی خود را بین

به دریا در شو ار خواهی که با دردانه بنشینی

تو خورشیدی کجا شاید که روی از ذره برتابی ...

ایا سحاب نوالی که ابر دریا دل

به های های ز دست تو بارها بگریست ...

... زان جهان نامش گهی دینار و گه مثقال کرد

فیض دستت دید دریا زیر لب با ابر گفت

گر نوالی می کنی باید بدین منوال کرد ...

... روی در بارگه دولت سلطان آورد

ابر دستت نظر از تربیت دریا یافت

آفتابی مدد از سایه یزدان آورد ...

... حکم قلم به صاحب جوزا نمی رسد

دریا چو جوش می زند از جود خود مگر

صیت مکارم تو به دریا نمی رسد

امروز در بسیط زمین با وجود تو

آیین سروری دگری را نمی رسد

یکدم نمی رود که ز دریای خلق تو

صد کاروان عنبر سارا نمی رسد ...