... تازی دلدل سوار مکی قدسی سنن

ازهر زهرا حرم گوهر دریا کرم

روح مسیحا شیم خضر سکندر فطن ...

زهی از درت آسمان را وظیفه

گرفته ز دست تو دریا وظیفه

ز لطفت صبا کرده طرف چمن را ...

... بطوطی ز لعل شکرخا وظیفه

دو هندوی دریا دل چشم ما را

ز کلک تو لؤلؤی لالا وظیفه ...

... در آخر زمان شد مهیا وظیفه

دل مملکت بخش دریا نوالت

بسایل دهد ملک دارا وظیفه ...

... ز خاک درت کحل عیسی وظیفه

چو ماییم غواص دریای مدحت

چرا باز می گیری از ما وظیفه ...

... بدوران جمال دین و دنیا اشتر و حجره

شه گردنکش عادل ابو اسحق دریا دل

که کمتر چاکرش بخشد گدا را اشتر و حجره ...

... حدیث استر و گنبد کنم یا اشتر و حجره

ضمیر گوهر افشانم بود در مدحتش دریا

کسی هر کز طلب دارد ز دریا اشتر و حجره

دعای دولتش قافست و مرغ طبع من عنقا ...

... هفت گردونرا که می بینی قطاری بیش نیست

ابر و دریا را که با دست تو نسبت می کنند

از محیط فیض انعامت بخاری بیش نیست

عالمی مستغرق دریای انعامت ولیک

حاصل این بنده گویی انتظاری بیش نیست ...

... پیکرم بین غرقه در خونست چون چنبر در آب

مردم دریا نیندیشد ز طوفان زان سبب

مردم چشمم فرو بر دست دایم سر در آب ...

... گر نداند حال دردش گو برو بنگر در آب

کشتیی بر خشک میرانیم در دریای عشق

وین تن خاکی ز چشم افتاده چون لنگر در آب ...

... از آن دردانه تا من برکنارم

کنارم روز و شب دریا کناریست

مرو ساقی که بی آن لعل میگون ...

... همچو پیش طرهایت ذکر لیلی ترهات

تا برفتی همچو آب از چشم دریا بار من

پیش جیحون سرشکم می رود آب فرات ...

... در رهش خواجو بآب دیده و خون جگر

دل چو دریا کرده و خر در خلاب انداختست

... سخنم زاده ی جانست و گهر زاده ی کان

بلکه دریا خجل از طبع گهرزای منست

الف قامتم ارزانک بصورت نونست ...

... چشمه ی آب حیاتی که خضر تشنه ی اوست

کمترین قطره یی از طبع چو دریای منست

گرچه آن ترک ختا هندوی خویشم خواند ...

... ز غرقاب غمش کی جان توان برد

که دریا نیست کان پایان ندارد

بهر مویی دلی دارد ولیکن ...

دوش کز طوفان اشکم آب دریا رفته بود

از گرستن دیده نتوانست یک ساعت غنود ...

... خیمه بر چشمم زند ییلاق و قشلاقش نگر

ظلم دریا ساق او عدلست و دشنام آفرین

رسم و آیینش ببین و عدل و یا ساقش نگر ...

... اگر ملامتت از سرگذشت ما نبود

سرشک ما نگر و ماجرای دریا پرس

دل شکسته مجنون ز زلف لیلی جوی ...

... با چنین شرطه ازین ورطه برون نتوان شد

خاصه کشتی خلل آورده و دریا در جوش

آخر ای باده پرستان ره میخانه کجاست ...

... گفتم از دیده شوم غرقه ی خون روزی چند

چشم دریا دل من شور برآورد که سال

چه کند گر نکند شرح جمالت خواجو ...

... زین مردمک بد اختر چشم

دریا شودم ز اشک خونین

هر لحظه سواد کشور چشم ...

... سلطان گل بساحت بستان زند علم

دریا فکنده ذیل بغلتاق فستقی

هر دم عروس غنچه برون آید از حرم ...

... لعبت چشمم دمی دور نگردد ز اشک

زانک نگیرد کنار مردم دریا ز آب

روی ز خواجو مپوش ورنه بر آرد خروش ...

... کی دهد ملک جمت دست اگر خاتم نیست

در دیناری بکف ار زانک ز دریا ترسی

لیکن آن درکه تویی طالب آن در یم نیست ...

... در دلم خون جگر جایش بغایت تنگ بود

از ره چشمم برون جست و ره دریا گرفت

ایکه پیش قامتت آید صنوبر در نماز ...

... مؤمنم کافر شمرد و کافرم ترسا گرفت

چشم خواجو بین که گوید هر دم از دریا دلی

کای بسا گوهر که باید ابر را از ما گرفت