... نو باده شیرین مزه نخل الم داد

فریاد که زاد سفر از خویش ندارم

مطرب ره دوری زد و ساقی می کم داد ...

... تو را به خاک فرو برده است همت پست

سفر نمی کنی از خود که زاد می خواهد

تهی کف از در پیر مغان حزین نروی ...

... خوش به آرام ازین مرحله در شبگیر است

سفر از خود نتوان کرد به آسانی شمع

عرق شرم فرو ریزدش از پیشانی ...

... دیده ای بود که بر روی تو حیران کردم

سفر وادی امید به جایی نرسید

مدتی همرهی آبله پایان کردم ...

چه پروا توشه واماندگی چون در کمر دارم

به جایی می رسم اکنون که سامان سفر دارم

خرد در عاشقی بر من عبث افسانه می خواند ...

ز سامان سفر با خود دل رنجیده ای دارم

به کف چیزی که دارم دامن برچیده ای دارم ...

... سودای مشکین طره اش سود و زیانم سوخته

برگ سفر روی وطن دیگر ندارم هیچ یک

پرواز بالم ریخته برق آشیانم سوخته ...

دوشین چو شفق بودم خون جگر آلوده

کان ماه به شهر آمد گرد سفر آلوده

از خیل تماشایی گردش حشری پویان ...

... حزین از خود بیفشان دامنی سیر دو عالم کن

سبکباری اگر چون بوی گل فیض سفر یابی

... بازآ دل آواره خوشت باد کجایی

ای ناوک تأثیر که کردی سفر از دل

می خواست تو را ناله به امداد کجایی ...

... کنج آسایش اختیارکنم

سفر دور مرگ نزدیک است

فکر سامان آن دیار کنم ...

علامه دهر والد والا شان

چون کرد سفر به جنت جاویدان

در واقعه رحلت او کلک حزین ...

بشتاب دلا برگ سفر ساز کنیم

شاید در فیض بسته را باز کنیم ...

... تا سایه آن سرو سرافراز روم

سود از سفر خود نبود امیدم

جز این که ره آمده را باز روم

... با خیال تو مرا بود وصالی که مپرس

رخت از آن کوی پی عزم سفر می بستم

دل به دامان من آویخت به حالی که مپرس

... از خانه خرابان توام های هنر های

آرام وطن گر سفری شد عجبی نیست

ما را که چو دل رفته عزیزی به سفر های

... از عدل اگر توانی امروز

زاد سفر از جهان بیندوز

نیک و بد اگر کنون گذاراست ...

... چه بندی میان را به زرین کمر

که بستن ضرور است بار سفر

پی این سفر برگ و سازی بیار

سرشکی ببار و نیازی بیار ...

نهادیم پای سفر در طریق

سفر کرده ای چند با هم رفیق

به شهری رسیدیم از رودبار ...

... به جام است پاداش انصاف و جور

ازین پیشتر مدتی در سفر

فتاد از ره مصر و شامم گذر ...

سفر پیشم آمد شبی فصل دی

ره از قاقم برف پوشیده پی ...