... که بر لب آمد از دست تو جانم

بدینسان هر یکی زان لاله رویان

ز یوسف وصل را می بود جویان ...

... ندیدی دیده گر کردی تأمل

به جز آب تنک بر لاله و گل

عجب آبی در او از نقره خام ...

... ز جان زاری و از دل ناله می کرد

ز نرگس یاسمین را لاله می کرد

به لؤلؤ لعل لب را می خراشید ...

... بود دل فارغ از داغ تأسف

بچینم لاله ای از باغ یوسف

چو برگشت از ره آن بر مصریان شاه ...

... به آن معمار ارکان نبوت

کز آتش لاله و ریحان دمیدش

لباس خلت از یزدان رسیدش ...

... ز سیم آنجا عقیق تر همی رست

وز این بر لاله نیلوفر همی رست

به سوی فرق نازک برد پنجه ...

... بنفشه در کبودی سوگواریست

به خون آغشته لاله داغداریست

صنوبر با دلی گشته به صد شاخ ...

... از کیسه غنچه بند فرسای

در کاسه لاله مشک تر سای

رخساره نگار هر نگاری ...

... هر برگ گل طری زبانیست

هر لاله که در حریم باغیست

از نور هدایتش چراغیست ...

... زین باک نداشتند و رفتند

چون لاله جدا ز باغ ایشان

داریم به سینه داغ ایشان ...

... بهر شب خود چراغ می جست

وز لاله رخان سراغ می جست

هر زنده که آمدی ز هر حی ...

... شاخ املش گلی دگر کرد

شد لاله سرخ او گلی زرد

از هر مژه لعل تر فرو ریخت ...

... مپسند نصیب خود ازین باغ

یک لاله کزو به دل نهی داغ

باغیست پر از گل و ریاحین

ریحان می بوی و لاله می چین

صد دسته به دست خویش می بند

دلبسته شدن به لاله ای چند

وین نیز مقرر است و معلوم ...

... مجنون نه که آتش جهانسوز

لیلی نه که لاله بر سر کوه

مجنون نه که کوه رنج و اندوه ...

... چون نیلوفر ز زخم سیلی

کردش رخ لاله رنگ نیلی

از ضربت چوب تر بر اعضاش ...

... وز گریه زدی زمین دشت آب

خونابه ز کاس لاله خوردی

همکاسگی غزاله کردی ...

... طاووس رخش ز جلوه کاری

خجلت ده لاله بهاری

دیوانه لطافت پری یافت ...

... من قانع ازان گلم به بویی

دل باد چو لاله باغبان را

کز باد دریغ دارد آن را ...

... این بو دهد از نسیم این باغ

کان لاله داغدار هر دشت

از نوفل و نوفلی چو برگشت ...

... چون روز شود ز خواب خیزد

بر لاله تر گلاب ریزد

اول سوی او که می گراید ...

چون صبحدم از غزاله خور

پوشید زمین غلاله زر

افشاند فلک ز چشمه قیر ...

... رو گرد دیار یار می چر

سنبل می چین و لاله می خور

لاله چو خوری به گرد کویش

می گوی چو من دعای رویش

کان روی چو لاله تازه بادا

وآزاده عار غازه بادا ...

... نسرین سرین او درین باغ

چون لاله ندیده محنت داغ

پشتش نکشیده هیچ باری ...

... یا مصحفی از زمردش حرف

از لاله بر آن وقوف شنگرف

یا خود ورقی بر آن ز زنگار ...

... در سینه و تن نگرددش غرق

آورده ز جیب خاک لاله

بیرون ز عقیق تر پیاله ...

... با یکدیگر چو خردسالان

گه این یک ازان ربوده لاله

گه آن یک ازین کشیده ناله

لب سرخ ز سرخ لاله خوردن

پا سبز ز سبزه ها سپردن ...

... از عارض و زلف او گرفته ست

هر لاله به خون که چهره شسته

از خاک به داغ اوست رسته ...

... نی شاخ گیاه او کنم خم

چون لاله به خاک و خون نشستن

خوش تر که گیاه او شکستن ...