نما شتر سر دیمه پل میون رو

کیجا زلیله زویه مه گوگزا کو ...

امل تش هیره ایره نور و کجور بسوزه

لارجون تش هیره ایره پل پلور بسوزه

ساری تش هیره ایره تا سلم و تور بسوزه ...

... امیر گنه حوری روش مو میون ته

چه گنی سر پل بییرم دامون ته

... دندون در و لو چه طبق دارمه یارون

اون پل صراط ترس حق دارمه یارون

... ای بیرحمه یار رحم دنییه تنه دل

فردا قیامت دامن گیرمه سر پل

... نمازگزارون دست گیر علیه

اون پل صراط که موی باریکیه

هزار بی نماز اون پل ره یور نشییه

... نومه تنه کٰارنییه دکٰاشتن میر

پل کنی دریوره بنیونه گت هٰا ییر

تو بکوش مره اوندیگرره دست هٰا ییر ...

... شب و روز گهواره آسمان را

پل از موج بندند بر روی دریا

به ملکی که بندی تو سد زمان را ...

... بیهوده کارخانه تکوینم

همچون پل رودخانه قزوینم

... بلا به چاره گران تند و تلخ بیشتر است

که زور سیل همه صرف کندن پل شد

کلیم توبه اگر می کنی بیا وقتست ...

... بدینقدر که سرش کرد بر دمش تقدیم

پل صراط شده گردنش ز باریکی

چو اهل حشر بر او یال مضطرب از بیم

... کنار بحر بحر بیکرانه

زکشتی پل بروی آب بنگر

بسان کهکشان از چرخ اخضر ...

... که بحر همتش را طی نمودی

اگر زین طاق پل بروی نبودی

سبک سیری چنین کم دیده ایام ...

... بنوعی گل بگل تا کوه پیوست

که بر دریا پل از گل میتوان بست

نظر تا کرده ام بر صفحه دل ...

... ز بس داغست از بیداد نخجیر

پلنگی می نماید در نظر شیر

شراب از مجلسش تا گشت مهجور ...

... از گل شخص ار بفرض رسته

درمانده به آب و پل شکسته

گفتی که پلی بسازی از بهر خدا

از بهر خدا نه بلکه از بهر نمود

رفتی و دو طاق ساختی برنهری

کان نهر به پل پر احتیاجیش نبود

چون ساخته شد به طالع مسعودت ...

... آخر آورد چشمهاش آب سیاه

این پل از بس که در ره آب گشود

دانی به چه ماند پلت ای مردم چشم

دانی که چه باشد پلت ای معدن خود

این پل به پل ابروی من می ماند

زیرا که دو طاق است و از آن جانب رود

... عنان پایداری چون ز کف شوق فنا گیرد

کند چون موج با سیل بهاری همسفر پل را

سلیم از لاعلاجی خویش را باید به دریا زد

گرفته موج همچون رهزنان از ما سر پل را

... خویش را بس که دلیرانه زدم بر دریا

لرزه چون موج بر اندام فکندم پل را

گل فرستاده به من تا کند آزار مرا ...

... کی تاب کبریایی تو دارد طریق فقر

بر پشت فیل مستی و این پل شکسته است

گر گوش او به ناله ی من نیست در چمن ...

... رهی نمود به صحرای حشر عشق مرا

که همچو سیل گذر بر پل صراطم نیست

ز عیب خویش چو طاووس چون شوم غافل ...