... بسنگ زلزله اندر زند بگاه زوال

درر چو لاله شود لعل در دهان صدف

چون آب موج زند سیم در مسام جبال ...

... ز خوید سبز بگردد همی سرین گوزن

ز لاله سرخ بگردد همی سروی غزال

طیور گاه پریدن ز تابش خورشید ...

... زان می که رنگ و بوی تقاضا کند ازو

د رکوهسار لاله و در باغ یاسمن

خمری که مشک خفته و بیدار در دو حال ...

... گلهای خرمنند در آن بتکده شمن

تا لاله چون حسین علی غرفه شد بخون

گل همچو شهربانو بدریده پیرهن ...

... گهی ز نافۀ مشکست ماه را زنجیر

گهی ز برگ بنفشه است لاله را خرمن

مرا ز آتش و یاقوت عارض و لب او ...

... که هست هر یک از آن نادر زمان و زمن

ز عقد لؤلؤ دندان ز برگ لاله دهان

ز شاخ سنبل گیسو ز پاک نقره ذقن ...

... سخن شناس شناسد بها و قدر سخن

همیشه تا نبود لاله در دهان صدف

همیشه تا ندمد لؤلؤ از کنار چمن ...

... زلف بنفشه عنبر این سوده در شکن

رخسار لاله لولوی آن کرده در دهان

پروین ارغوان زسر لشکر سمن ...

... بر کف نهاده لعل میی کز خیال او

اندیشه لاله زار شود دیده گلستان

آن می که گر زدور بداری ز عکس او ...

... روزی که آب و آتش ریزد ز تیغ و رمح

این لاله قطره گردد و آن ارغوان دخان

شنگرف بارد از دل زنگار چهره تیغ ...

... ور باد زخم ژاله زند ابر هندوی

بر درع لاله کارد و بر جوشن ارغوان

از هیبت استخوان مبارز چنان شود ...

دوش تا روز فراخ آن صنم تنگ دهان

رخ چون لاله همی داشت ز می لاله ستان

رخ او لاله ستان بود و سر زلفک او

زنگیان داشت ستان خفته بر آن لاله ستان

گاه پیوسته همی گفت غزلهای سبک ...

بهار تازه ز سر تازه کرد لاله ستان

برنگ لاله می از یار لاله روی ستان

جهان جوان شد و ما همچنو جوانانیم ...

... پر از سنان کبودست حوض نیلوفر

پر از برادۀ لعلست روی لاله ستان

همی بخندد نونو بسبزه بر لاله

همی بگرید خوش خوش بلاله بر باران

ز بسکه گور کنون برگ بید و لاله خورد

زمردین و عقیقین کند لب و دندان ...

... گل از سرشک هوا کرد پر گلاب دهان

بشکل غالیه دانیست لاله یاقوتین

نشان غالیه اندر میان غالیه دان ...

... کنون ز خاره در آویختست و خار ه ستان

زبسکه رنگ بکهسار برگ لاله چرد

چو برگ لاله کند رنگ شیر در پستان

ستاکهای گل اکنون درخت و قواقند ...

... تا نگردد گوهر باد سبک کوه گران

تا برخشد لاله در نوروز مه بر کوهسار

تا بخندد گل بهنگام بهار از گلستان ...

... پدید کرد ثریا و ماه چون بنمود

سمن ز سنبل سیراب و لاله از مرجان

ز بهر مژده رخش ساخت چون ستاره و ماه

پدید کرد سمن زار گرد لاله ستان

چه گفت گفت اگر رامش دل تومنم ...

... لعل بدخشی است همانا به ارغوان

از لاله گشت کوه پر از لعل ششتری

وز خوید گشت دشت پر از سبز پرنیان ...

... وز بس شکوفه چون تل سیم است آبدان

پر در و مشک لاله سیراب را دهن

گویی به مدح شاه گشاید همی دهان ...

مرا درین تن و این دیدۀ چو لاله ستان

همی فزاید نور و همی فروزد جان ...

... ز ناز بسته کمر تنگ و کژ نهاده کلاه

نه لاله برگی و هستی برنگ لالۀ سرخ

نه شاخ سروی و هستی بقد چو سرو ستاه ...

... نشاط جوی بکام و طرب فزای بگاه

ز لاله رخ صنمی سرو قد بخواه و بنوش

برنگ لاله میی بر سماع سرو ستاه

نشاط کن بمی لعل زان کجا می لعل ...

... ز گفتار او کم نبودی نه بیش

بدین لاله رخ گفته بود از نهفت

که شاهی گرانمایه باشدت جفت ...

... به رخ بر سرشته شده گرد خوی

چو بر لاله آمیخته مشک و می

پریچهره را دید جم ناگهان ...

... به رادی کشد زفت و بد مرد را

کند سرخ لاله رخ زرد را

به خاموش چیره زبانی دهد ...

... دلارام را بر رخ از شرم کی

سمن لاله شد لاله لؤلؤ ز خوی

شدش خستو آن ماه و خواهش نمود ...

... بگفت این و گلبرگ پرژاله کرد

ز خونین سر شک آستین لاله کرد

دو نرگس شدش ابر لؤلؤ فکن ...

... کنون سوسنت دردمندی گرفت

گلت ریخت لاله نژندی گرفت

بهاری بدی چون نگار بهشت ...

... بگفت این و شد با غریو و غرنگ

به لؤلؤ ز لاله همی شست رنگ

روان پدر سوخت بر وی به مهر ...

... سر و مغز پربار سر پاس شد

تو گفتی هوا لاله کارد همی

ز پولاد بیجاده بارد همی ...

... دل پیل تیغش همی چاک زد

ز خون خرمن لاله بر خاک زد

شد آن لشکر گشن پیش طورگ ...

... به دست سیاهان می چون چراغ

همی تافت چون لاله درچنگ زاغ

به خرمن فروریخت مهراج زر ...

... سوم ببر تیز اندر آمد به خشم

ز بس خشم چون لاله بگشاد چشم

به دستی گرفتش قفا یل فکن ...

... همه کوه چون تخت گوهر فروش

ز سیسنبر و لاله و پیل غوش

هزاران گل نو دمیده ز سنگ ...

... شکفته درختان درو گونه گون

چو تازان کهی پر گل و لاله زار

زبالاش قوس قزح صد هزار ...

... ببر برگ هر یک چو جامی بنفش

همه لاله بد رسته بیراه و راه

دو چندان که باشد عقیقین کلاه ...