... نه همانا بشناسند یقین تا بینند

هر صفاتی که عقول بشری دریابد

ذات او زان همه اوصاف مبرا بینند ...

... خوشدمان خوش تر از انفاس مسیحا بینند

تشنگان ار همه دریای محیط آشامند

در دل از آتش سوداش شررها بینند ...

... باز محنت زدگان از غم و اندوه و فراق

دل چو آتشکده و دیده چو دریا بینند

گر زنند از سر حسرت نفسی وقت تموز ...

... جذبه ای تا بر کشم جان را ز قعر چاه تن

جرعه ای تا افگنم خود را به دریایی قعیر

چند آخر بر لب دریا نشینم خشک لب

تا کی از دون همتی گردم به گرد آبگیر

تا که مستغرق شوم در قعر بحر بیخودی

سر بسر دریا شود نی جوی ماند نی غدیر

تا چو با بحر آشنا گردم برون آرم دری ...

... صد هزاران گوهر معنی و صورت هر نفس

موج این دریا به پیدا و نهان انداخته

باز دریای جلالت ناگهان موجی زده

جمله را در قعر بحر بی کران انداخته

جمله یک چیز است موج و گوهر و دریا ولیک

صورت هریک خلافی در میان انداخته ...

... ای کمال تو یقین را در گمان انداخته

گرچه از دریای توحید آب حیوان می کشم

مانده ام از تشنگی بر لب زبان انداخته

تهمت دریا کشم خواهم که دریایی شوم

کاندرو موجی نباشد هر زمان انداخته

تا عراقی لنگر من شد در این دریای ژرف

کشتی سیر مرا شد بادبان انداخته

... خود که باشد ذره تا دعوی خورشیدی کند

هیچ دیدی قطره دریا در دهان انداخته

در حقیقت هستی عالم خیالی بیش نیست ...

... هم ببینم عاقبت این کشتی افلاک را

موج دریای ظهورت بادبان انداخته

ای خوش ار بینیم بی ما گوهر بحر بقات

کشتی ما در محیط بیکران انداخته

غرق دریا حیاتیم و چو دریا خشک لب

دم به دم از تشنگی بر لب زبان انداخته ...

... تو آنگه خواه انالحق گوی و خواهی گوی سبحانی

عجب نبود درین دریا گر آویزی به زلف یار

غریق بحر در هر چیز آویزد ز حیرانی ...

... وگر زحمت دهد رضوان رها کن تو به دربانی

وگر خواهی که دریانی به عقل این رمز را نتوان

که اندر ساغر موری نگنجد بحر عمانی ...

... بر دو عالم کشیده اند رقم

پیش دریای کبریای تو هست

دو جهان کم ز قطره ای شبنم ...

... قطره و بحر جز یکی نبود

آب دریا چون بنگری از جوست

بر دلش کشف کی شود اسرار ...

... روی خورشید دید و دروا شد

بر هوا شد بخاری از دریا

باز چون جمع گشت دریا شد

غیرتش غیر در جهان نگذاشت ...

... مهر چون سایه از میان برداشت

ما چه باشیم در میان دریاب

اول و آخر اوست در همه حال ...

... عکس رخسار او عیان دیدن

بوی او را بدو توان دریافت

روی او را بدو توان دیدن ...

... و آن نور بسیط جاودانه

آن بحر که موج اوست دریا

و آن نور که ظل اوست اشیا ...

... بل عین حقیقت است و اعلا

دریاب که اوست اسم اعظم

زو گشت عیان صفات و اسما ...

... بندگانت پرند حر بطلب

هست دریا بر تو در بطلب

خاطرم در این معانی سفت ...

... سینه پر سوز ازو و دل بریان

جان به دریا غریق و تن به کران

گشت بیمار چو نخورد و نخفت ...

... سر عنقاست یا دماغ نهنگ

زیر دریاست یا به هفت اورنگ

چون بپرسید محرمش به نهفت ...

... آن صورت آن کس است کان نقش آراست

دریای کهن چو بر زند موجی نو

موجش خوانند و در حقیقت دریاست

کثرت و اختلاف صور امواج بحر را متکثر نگرداند مسما را من کل الوجوه متعدد نکند دریا نفس زند بخار گویند متراکم شود ابر خوانند فرو چکیدن گیرد باران نام نهند جمع شود و بدریا پیوندد همان دریا خوانند که بود

قطعه ...

... عمن تشکل فیها فهیاستار

قعر این بحر ازل است و ساحلش ابد مصراع ساحلش قعر است و قعرش بی کران برزخ تویی تو بحر بجز یکی نیست از تویی موهوم تو دو می نماید اگر تو خود را فرا آب این دریا دهی برزخی که آن تویی تو است از میان برخیزد و بحر ازل با بحر ابد بیامیزد و اول وآخر یکی بود

امروز و پریر و دی و فردا ...

... زو تجلی ترا مهیاتر

این خود هست و لکن یا مبتدیا بالنعم قبل استحقاقها بیان می کند که چون محبوب که خواهد خود را بر عین عاشق جلوه دهد نخست از پرتو جمال خود عین او را نوری عاریت دهد تا بدان نور آن جمال ببیند و از او تمتع گیرد و چون بدان نور از آن شهود حظی تمام استد بازفروغ نور روی او عین عاشق را نوری دیگردهد تا بدان نور ملاحظه نوری روشن تر از اول کسب کند و علی هذا بر مثال تشنه ای که آب دریا خورد هر چند که بیش خورد تشنه تر گردد هرچند یافت بیش طلب بیش همه چیز را تا نجویی نیابی جز این دوست را تا نیابی نجویی تشنۀ این آب هرگز از این سیراب نشود

لایرجع الطرف عنه عندرؤیته ...

عاشق را دلی است منزه از تعین که مخیم قباب عزت است و مجمع بحر غیب و شهادت و این دل را همتی است که

اگر بساغر دریا هزار باده کشد

هنوز همت او بادۀ دگر خواهد ...

... بیت

حریفی می کنم با هفت دریا

اگرچه زور یک شبنم ندارم ...

... در دیده های غیب بین هر دم ز تو تمثال ها

افلاک از تو سرنگون خاک از تو چون دریای خون

ماهت نخوانم ای فزون از ماه ها و سال ها ...

... بر اهل صورت شد سخن تفصیل ها اجمال ها

گر شعرها گفتند پر پر به بود دریا ز در

کز ذوق شعر آخر شتر خوش می کشد ترحال ها

... ما رخ ز شکر افروخته با موج و بحر آموخته

زان سان که ماهی را بود دریا و طوفان جان فزا

ای شیخ ما را فوطه ده وی آب ما را غوطه ده

ای موسی عمران بیا بر آب دریا زن عصا

این باد اندر هر سری سودای دیگر می پزد ...

... ای خسرو مه وش بیا ای خوشتر از صد خوش بیا

ای آب و ای آتش بیا ای در و ای دریا بیا

مخدوم جانم شمس دین از جاهت ای روح الامین ...

... در غیب پیش غیبدان از شوق استسقای ما

قومی چو دریا کف زنان چون موج ها سجده کنان

قومی مبارز چون سنان خون خوار چون اجزای ما ...

... هر نفسی تشنه ترم بسته جوع البقرم

گفت که دریا بخوری گفتم که آری صنما

هر کی ز تو نیست جدا هیچ نمیرد به خدا ...

... نتاند خواندن مقری دهان پر پست آیت ها

از آن دریا هزاران شاخ شد هر سوی و جویی شد

به باغ جان هر خلقی کند آن جو کفایت ها ...