... این هفت طاس گردون کاسه کجا برند

دریا که قطره ییست ز دریای طبع تو

نزدیک فیض طبع تو نامش چرا برند ...

عصای کلیمست این شعر من

که دریا بخشکی چو ساحل کند

یقین بد مرا کآن هنر نیستش ...

... از گریبان صبح بر نکند

جز بعون بنان تو دریا

دامن ابر پر گهر نکند ...

... بنزد خواجه یی گفتند بردی

که دستش طیرۀ دریا و کان بود

چه فرموده اندر آن معرض چه دادت ...

... کز نسبت تفش خنکست آتش سعیر

گر آب هفت دریا ریزند بر سرش

الا به آب دجله نگردد سکون پذیر ...

... مایه از طبع تو اندوزد همی

چشم دریا طبع گوهر بار من

مدح تو همچون شهادت می رود ...

... با کف در یار تو هر دم زرشک

ابر زند بر رخ دریا تفو

ای ز منی مهر تو مارا مدام ...

... بند قالب ز پای جان بگشای

دست و پایی بزن درین دریا

از خود این لنگر گران بگشای ...

دریا دلا تو آنی کز فیض طبع روشن

گرد سواد شبهت از روی دین بشستی ...

... ز کلک تو در غمزه ها ناتوانی

ز دریا دلی طبع تو هر زمانم

فرستد عقود گهر رایگانی ...

... تاوان آن زبنده ستان گر زیان کنی

دریا و کان چو من بگدایی فتاده اند

از بس که در پراکنی و زرفشان کنی

در باب مردمی نه همانا که ضایعست

هرچ آن بجای بنده و دریا و کان کنی

تقصیرها که بندۀ مخلص همی کند ...

... در اضطراب از آن کف همی زند بر کف

که هست دریا از دست تو چو مغبونی

چنان زجود تو کان طیره شد که برناید ...

... دیدی چراغ را که دهد باد یاوری

دریای وحی را شده غواص جبرییل

جوهر کلام حق و زبان تو جوهری

تو کرده از تواضع درویشی اختیار

وز همت تو یافته دریا توانگری

بر عزم قاب قوسین اندر دمی لطیف ...

... درمعرضی که آتش قهرت زبانه زد

اندر دهان دریا الحق نماند نم

وآنجا که برگشاد زبان آب لطف تو ...

... درسایۀ لواوبدانت افتخارنیست

دریای مدحت توزپهناوری که هست

در وی شناوران سخن راگذار نیست ...

... پیش رای روشنت خورشید چبود شعله یی

نزد طبع درفشانت کیست دریا سفله یی

ای امید مفلسان را بر سخایت اعتماد ...

... درحلقۀ عبید تو گوهر چو جای یافت

شاید که سر زصحبت دریا و کان بتافت

تا ممکن است صدر جهان سرفراز باد ...

... هرکجا در غیب پنهان خانه ای

هست در دور کف دریا کشت

هفت دریا کمتر از پیمانه ای

نیست از من سوخته تر در جهان ...

... جان می کند به هرزه و رسوا همی شود

شوری آب دریا دانی که از چه خاست

از اشک دشمنت که به دریا همی شود

کلک سخن سرای تو بس طرفه صورتیست ...

... گر آمدست بر سر انگشت فرخت

دریا عجب مدار که نی بر سر آورد

شخص هنر چو تربیت خویشتن کند ...

... شخصی که بر کنار کرم پروریده شد

بر سر همی زنیم چو دریا کف اسف

کزکان جود لعل بدخشان چکیده شد ...

... یاد من فکر ذو فنون آورد

گفت نی دست خواجه دریاییست

که زموج آزرا زبون آورد ...

... کش قضا خوار و سرنگون آورد

چون فرو برد سر بدین دریا

شاخ مرجان از و برون آورد