پس از بیت المقدس عزم کردم که در دریا نشینم و به مصر روم و باز از آن جا به مکه روم باد معکوس بود به دریا متعذر بود رفتن به راه خشک برفتم و به رمله بگذشتم به شهری رسیدیم که آن را عسقلان می گفتند و بازار و جامع نیکو و طاقی دیدم که آن جا بود کهنه گفتند مسجدی بوده است طاقی سنگین عظیم بزرگ چنان که اگر کسی خواستی خراب کند فراوان مالی خرج باید کرد تا آن خراب شود و از آن جا برفتم در راه بسیار بادیه ها و شهرها دیدم که شرح آن مطول می شود تخفیف کردم به جایی رسیدم که آن را طینه می گفتند و آن بندر بود کشتی ها را و از آن جا به تنیس می رفتند

در کشتی نشستم تا تنیس و آن تنیس جزیره ای است و شهری نیکو و از خشکی دور است چنان که از بام های شهر ساحل نتوان دید شهری انبوه و بازارهای نیکو و دو جامع در آن جاست به قیاس ده هزار دکان در آن جا باشد و صد دکان عطاری باشد و ان جا در تابستان در بازرها کشگاب فروشند که شهری گرمسیر است و رنجوری بسیا باشد و آن جا قصب رنگین بافند از عمامه ها و وقایه ها و آنچه زنان پوشند از این قصب های رنگین هیچ جا مثل آن نبافند که در تنیس و آن چه سپید باشد به دمیاط بافتند و آن چه در کارخانه سلطانی بافند به کسی نفروشند و ندهند ...

... لاجرم از سهم آن بربط ناهید را

بندر هاوی برفت رفت بریشم ز تاب

دیده نه ای روز بد کان شه دین بدر وار ...

... چنین تندر در راه چرا می روی

بدو گفت در بندر رادیون

یکی کشتی آمد ز دریا برون ...

... چو شه را بدیدند بر روی گاه

بگفتند کز بندر رادیون

یکی کاروان از شماره برون ...

... ز دنیا کشور خزم تو داری

ز عالم بندر اعظم تو داری

ولی بندر ز تجار جهانگرد

همانا می تواند بندری کرد

ولی این وحشیان را صید خود ساز ...

... جلای آینه همراه گرد می رود اینجا

به بندر غم او اشک سرخ نیست معطل

هزار قافله رنگ زرد می رود اینجا ...

... آب دکن شویدم از دل غبار

بندر صورت شوم آیینه وار

ای ز هوس گشته چنین تیره روز ...

... به ملک مصر خیال بدیهه پردازش

که بندر سفر کاروان کنعانست

روا بود که زلیخای لفظ ناز کند ...

... بست بهر خرید جنس بقا

بار جان سوی بندر عقبی

نخلی افگنده شد به خاک هلاک ...

... از دکان آشنایی جنس آسایش مجوی

این گهر جویا متاع بندر بیگانگی است

... زندگی بی یار دشوار است عقبا بر طرف

می برد تا بندر صورت دل سرگشته را

کار ما با چشم خون بار است دریا بر طرف ...

... گاهی غبار خاطر ما ناله می برد

لخت جگر به بندر چشمم گشوده بار

اشک از کنار هر مژه پرگاله می برد ...

... راه پیماید بسوی کوه دوست

بندر صورت ره عمان اوست

در بسیط آمد مرکب ای رفیق ...

... عاقبت دانم که طوفانی بود این ژاله را

راه ما بر بندر صورت فتاد ای کاروان

سخت می ترسم همی چشمی رسد دنباله را ...

اصلش از لاهیجان رشت و نامش شیخ محمدعلی و از متأخرین است در اواخر دولت صفویه ظهور نموده و صاحب کمالات صوری و معنوی بوده و خطوط را نیکو رقم می نمود آذربایجان و خراسان و عراق و فارس را سیاحت کرده و از راه لارستان و بندر عباسی روی به هندوستان آورد در دهلی توطن گزید و معروف اهالی آن بلاد گردید اعاظم آن بلد را مراد و طلاب را محل اعتماد و جمعی را به خدمتش اعتقاد به هم رسیده دیوانش ملاحظه و این ابیاتش منتخب شد

منغزلیاته ...

از وارستگان قلمرو وجود و نظارگیان جمال شهود فاضلی آزاده و حکیمی افتاده پیوسته صایم با ذکر دایم به طاعات شرعیه قایم به نان جوین ساخته دل از ماسوی پرداخته صاحب غرضانش متهم کردند و به کفر و زندقه اش نسبت دادند وی به مضمون لاتلقوا بأیدیکمإلی التهلکة به هندوستان رفت در بندر سورت توقف نمود گویند روزی گفت که از جهان سیر و از زندگی خود دلگیر شده ام و به فاصله یک دو روز بی مرضی به رحمت حق پیوست و از دست طعن خلق رست از اوست

ز مرده کودک بیدل چنان نمی ترسد ...

... ولی ز خدمت او زود نگسلد چون تار

ز شیخ بندر هستم به ناله چون تندر

که داردم ز حقارت وقار آن چو حقار ...

غراب عشق اندر بندر دل

علم زد بهر فتح کشور دل ...

... صامتا در دور ما مشق هوش منسوخ شد

بندر عشق و محبت شد دگر تبریز ما

... زخون برادر نیاورد یاد

زیونان یکی بندر او را بداد

وز او شاد ماندند قوم یهود ...