چون شمع گر به بزم وفا ترک سرکنی

سر پیش عاشقان رخ دوست برکنی

اول قدم کزین تن خاکی برون نهی

در ملک جان به حضرت جانان گذر کنی

گیری اگر حجاب دوئیت زچشم دل

روشن زچشم شاهد وحدت بصر کنی

دنیا متاع مختصر است و زیان بری

گر نقد عمر، صرف بدین مختصر کنی

به پذیر پند من که چه عقد گهر بود

زیبد که زیب گوش، زعقد گهر کنی

سود و زیان تراست، مساوی است بهر من

گر گوش، پند من ننمایی و گر کنی

تن پروری رها بکن ای یار عیسوی

حیف است از تو این همه تیمار خرکنی

انصاف ده برای پدر کرده ای چه چیز

تا بهر خود، توقع آن زپسر کنی

دارالشفا است خاک نجف گر تو راست درد

از ابلهی است روی به جای دگر کنی

اکسیر اعظم است ولای علی، بیا

تا خود، مس وجود، به اکسیر زر کنی

منظور کائنات شوی آن زمان «محیط»

کز کائنات یکسره قطع نظر کنی