حرف آخر قافیه

شماره ۱: پند پدرانه، پیش ارباب ذکا

شماره ۲: در بتکده و کعبه نباشد «جویا»

شماره ۳: لعلی آخر چه بود آواخ تو را

شماره ۴: یارب چه شد آن دلبر دل سخت مرا

شماره ۵: ای سید عالم بده انعام مرا

شماره ۶: تخمی است غمت بدل فشاندیم او را

شماره ۷: الله طلبیست کار اللهی را

شماره ۸: تا چند ز معشوق بمانی به حجاب

شماره ۹: خواهی که بدستت افتد آن در خوشاب

شماره ۱۰: در بزم چو نیست گفتگوها به صواب

شماره ۱۱: کم دیدن این چشم سیاهم بگداخت

شماره ۱۲: گر عاقل و دیوانه و گر زاهد و مست

شماره ۱۳: خود را هر کس ز راستیها آراست

شماره ۱۴: شاهنشاها کف تو بحرین عطاست

شماره ۱۵: بی کینه دلم به سینه از فضل خداست

شماره ۱۶: دنیاداری با علم به مردن عجب است

شماره ۱۷: این سرو قد تو گلبن امید است

شماره ۱۸: هستی نخلی است مرتضایش ثمر است

شماره ۱۹: لاهور که دلبریش بسی عیار است

شماره ۲۰: نیرنگ ز بس زلف گرهگیر تر است

شماره ۲۱: بی ناله زار کی دعا منظور است

شماره ۲۲: انسان که ز جسم طوطیی در قفس است

شماره ۲۳: داغت جتی ای شمع دلافروز خوش است

شماره ۲۴: انسان یا ابله است یا بی باکست

شماره ۲۵: ای خواجه که بسیار خوری چون تو کم است

شماره ۲۶: نواب کزو رواج جود و کرم است

شماره ۲۷: کان کرم است و منبع احسان است

شماره ۲۸: هر کس به تکلفات دل باخته است

شماره ۲۹: ای حرص ترا رهبر هر در شده است

شماره ۳۰: عقلت ای شیخ بر ریا افزوده است

شماره ۳۱: در هند که دیده را غبارش مددی است

شماره ۳۲: از سنگ جفایش دل غم پیشه شکست

شماره ۳۳: شب عینک چشم عارف آگاهست

شماره ۳۴: آن ذات خفی که لا اله الا هوست

شماره ۳۵: اسرار حقیقت همگی سر مگوست

شماره ۳۶: با عمر دو روز اینهمه رعنایی چیست

شماره ۳۷: در زیر فلک جای دل آسایی نیست

شماره ۳۸: ای زنده جهانیان ز فیض نعمت

شماره ۳۹: در سینه تو چون گذر کینه فتد

شماره ۴۰: هر کس از وضع خود گریزان گردد

شماره ۴۱: جویا دیدی که آن نگار بی درد

شماره ۴۲: با آنکه فتاده ام به راهش چون گرد

شماره ۴۳: فریاد و فغان ز جور نفس بی درد

شماره ۴۴: هر کس به دروغ خویش را بگمارد

شماره ۴۵: حرصت ای شیخ ذوق بریان دارد

شماره ۴۶: آن کس که به کدیه روزگارش گذرد

شماره ۴۷: پهلو تهی از صوفی خر باید کرد

شماره ۴۸: دل غیر تأنی به صفایی نرسد

شماره ۴۹: از رنجش او دلم مشوش باشد

شماره ۵۰: دل چند به فکر باغ و مسکن باشد

شماره ۵۱: دل گر ز گداز آینه سان خواهد شد

شماره ۵۲: زآن خنجر مژگان ز بدنها جان شد

شماره ۵۳: هر کس قدر شکستگی را داند

شماره ۵۴: آن ذات که ممکنات ازو یافت وجود

شماره ۵۵: صاحب صورت تا بری از معنی بود

شماره ۵۶: هر کس که ملایمت به او یار بود

شماره ۵۷: حیف از صنمی که زشت کردار بود

شماره ۵۸: با چشم تو آنرا که سروکار بود

شماره ۵۹: آن دل که ز جام عشق مسرور بود

شماره ۶۰: جویا هر کس که محرم راز بود

شماره ۶۱: خوب است که زخم یار کاری نبود

شماره ۶۲: در تعزیه حسین آن شاه شهید

شماره ۶۳: در ماتم شاه شهدا گریه کنید

شماره ۶۴: از خلق چه اندیشه به ارباب هنر

شماره ۶۵: بدگوهری ار به نیکیت بسته کمر

شماره ۶۶: افسوس ز تخم آرزو کشته عمر

شماره ۶۷: شوری اگرت هست ز مردی درسر

شماره ۶۸: آید بوی یدالله از خاک بشر

شماره ۶۹: هر کس ز نخست شد به غفلت خوگر

شماره ۷۰: خواهی دل روشن از چو مهر انور

شماره ۷۱: یکه شوی ار زخواب غفلت بیدار

شماره ۷۲: با تلخی ساز تا شود شیرین تر

شماره ۷۳: سرسبز شده جهان ز فیض نوروز

شماره ۷۴: ای روی تو آفتاب در چشم تمیز

شماره ۷۵: زان عارض لاله گون و آن خال بنفش

شماره ۷۶: زان پیش که پا فرق کنیم از سر خویش

شماره ۷۷: شماعیک آن به بحر مکاری غرق

شماره ۷۸: هر جا مژه اش خلاند نوک گزلک

شماره ۷۹: پیدایی او اگر چه باشد به کمال

شماره ۸۰: از لاله و گل به رنگ و بوتر می بال

شماره ۸۱: این دشت که دل چسبی هر خار به دل

شماره ۸۲: حیف است اگر ز دخت رز جویی کام

شماره ۸۳: ز آغاز وجود خویشتن تا انجام

شماره ۸۴: بس فیض که از چلیم اندوخته ام

شماره ۸۵: صد شکر که خیرخواه اعدای خودم

شماره ۸۶: وقتی گر بود همچو گوهر اشکم

شماره ۸۷: در راه وصالت ای بت کج کلهم

شماره ۸۸: صحت ز علی مرتضی می خواهم

شماره ۸۹: دایم به سراغ سر کوی تو دوم

شماره ۹۰: پیوسته به دوران تو ای چرخ کهن

شماره ۹۱: افسوس که شد به دل بهارت به خزان

شماره ۹۲: طعن این همه بر چرخ ستم پیشه مزن

شماره ۹۳: جویا خود را به شعر مشهور مکن

شماره ۹۴: غرق است به بحر جرم تا گردن من

شماره ۹۵: ای آنکه دلت گشته ز امساک تو خون

شماره ۹۶: گویند مدام عارفان آگاه

شماره ۹۷: انگار که بیش از همه شد ثروت تو

شماره ۹۸: ای پشت پناه اهل ایمان در تو

شماره ۹۹: ماند روش کبک به لغزیدن تو

شماره ۱۰۰: دل خون شدم از نگاه دزدیدن تو

شماره ۱۰۱: ایدل چو زوصل یار مأیوس شدی

شماره ۱۰۲: افسوس که فیض از دل آگه نبری

شماره ۱۰۳: عشق جانکاه را ز دستت ندهی

شماره ۱۰۴: نسبت به خودت عقل و تمیزی ندهی

شماره ۱۰۵: ایدل تا کی به گل رخان یار شوی