حاشیه‌های nabavar - صفحهٔ ۱
nabavar
nabavar در ۲ ماه قبل، یک شنبه ۱۰ مرداد ۱۴۰۰، ساعت ۱۸:۴۵ در پاسخ به محسن دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۷۹:
گرامی محسن! شما بسیار درست نوشته اید، به آنچه از شما ایراد گرفته شده اعتنا نکنید.
شرح کردن کاملاً صحیح و دقیق است
شرح کردن
لغت‌نامه دهخدا
شرح کردن . [ ش َ ک َ دَ ] (مص مرکب ) بیان کردن و تفسیر کردن . توضیح دادن . توصیف کردن : بونصر نامه نویسد و این حال را شرح کند همه ودل وی را دریافته اید. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 331).
شرح این حال پیش دوست کنیم
سنگ فتنه به لشکر اندازیم .
حکیمی کاین حکایت شرح کرده ست
حدیث عشق از ایشان طرح کرده ست .
گفت احول زآن دو شیشه تا کدام
پیش تو آرم بکن شرحی تمام .
واجب آمد چونکه بردم نام او
شرح کردن رمزی از انعام او.
نه من اندیشه ببستم قلم وهم شکستم
که تو زیباتر از آنی که کنم شرح و بیانت .
nabavar در ۲ ماه قبل، یک شنبه ۱۰ مرداد ۱۴۰۰، ساعت ۱۴:۱۰ دربارهٔ سعدی » بوستان » باب دوم در احسان » بخش ۲۱ - حکایت دختر حاتم در روزگار پیغمبر(ص):
تیرداد جان! تقیه بوده
nabavar در ۲ ماه قبل، چهار شنبه ۶ مرداد ۱۴۰۰، ساعت ۲۳:۰۲ در پاسخ به ملیکا رضایی دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۱۰:
گرامی ملیکا!
کاش یک بار دیگر مرقومه ی پُر تناقض خود را بخوانی، ابداً متوجه نشدم شعرا را باهم مقایسه کرده ای ویا یکی را بر دیگری ترجیح داداه ای، یک جا مولوی سر آمد دیگران است و جای دیگر فردوسی، در آخر هم هر کدام جایگاه رفیع خود را دارند بدون برتری بر دیگران. از نوشتار شما فهم می کنم که شما هم جَو گیر غالیان هستی، و نه از روی تعقل و فکر شخصی، غریق شعرهای موهوم و من در آوردی امثال مولوی شده ای، آنانکه پایبند اشعار امثال مولوی هستند و دنیا را پوچ و تو خالی می بینند و در دامن نادیده ای موهوم غرق اند، عمری گرانمایه را از دست داده اندو اغلب تظاهر می کنند به عرفان که خود گمراهی و بیراهه ای بیش نیست. هرکس این زندگی را پوچ بشمارد به امید دنیایی روحانی و خیالی غیر ملموس، عمری به بطالت از کف داده، با سعدی و حافظ که به عشق و مستی نقد زندگی تشویق می کنند بیشتر موافق هستم تا عرفان مولوی.
گفتا چه گویم ای دوست
گفتم ز عشق و مستی
خوشتر ازین نچینی
از شاخسار هستی
” نیا “
دنیا به کامتان، بیش باد کم مباد
nabavar در ۲ ماه قبل، چهار شنبه ۶ مرداد ۱۴۰۰، ساعت ۰۱:۳۸ در پاسخ به متین دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۳۷۷:
گرامی متین !
با شما موافقم: هرجا که هستم حاضری به نظر مناسب تر می آید.
هر جا که هستی حاضری را میتوان گفت: هر جایی حاضری یا همه جا هستی، پس یا هستی زیادی ست یا حاضری.
هرجا که هستم حاضری به مانای آنست که همه جا با منی گرچه دور باشی.
nabavar در ۲ ماه قبل، دو شنبه ۴ مرداد ۱۴۰۰، ساعت ۰۳:۴۳ در پاسخ به منصور شیروانیان دربارهٔ شهریار » گزیدهٔ غزلیات » غزل شمارهٔ ۸۳ - گوهرفروش:
گرامی منصور شیروانیان!
اشتباه خوانده اید، قافیه دو حرف ” رَم “ است و آبخور م درست می نماید.
آبخَر که شما اشاره کردی بیت را از معنا می اندازد
آبخور /'ābxor/
فرهنگ فارسی عمید
(اسم) [پهلوی: āp-xwar] ‹آبخورد، آبشخور›
۱. (کشاورزی) مقدار قابلیت زمین برای جذب آب.
۲. آن قسمت از اجسام شناور که در آب قرار می‌گیرد.
۳. [قدیمی] کنار رودخانه، تالاب، سرچشمه، و محلی که از آنجا آب بردارند یا آب بخورند: ◻︎ وز آن آبخور شد به جای نبرد / پراندیشه بودش دل و روی زرد (فردوسیآبخر /'abxar/
فرهنگ فارسی عمید
(صفت) [عربی] [قدیمی] کسی که دهانش بوی بد می‌دهد؛ گَنده‌دهان.
nabavar در ۳ ماه قبل، شنبه ۲ مرداد ۱۴۰۰، ساعت ۱۶:۳۹ در پاسخ به کوروش دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر چهارم » بخش ۶۷ - دریافتن طبیبان الهی امراض دین و دل را در سیمای مرید و بیگانه و لحن گفتار او و رنگ چشم او و بی این همه نیز از راه دل کی انهم جواسیس القلوب فجالسوهم بالصدق:
نچیز یعنی ناچیز
nabavar در ۳ ماه قبل، شنبه ۲ مرداد ۱۴۰۰، ساعت ۱۶:۳۶ دربارهٔ صائب تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۲۹۶:
گرامی هیوا!
«لب بسته در محیط صدف کرد زندگی قانع رهین منت حاتم نمی شود» می گوید: صدف، لب بسته تا از اطرافیان تقاضای غذا نکند، تا با کمِ خویش بسازد و قانع است به آنچه خود دارد.و آن که قانع است زیر بار منت حاتم طایی نمی رود و از او چیزی طلب نمی کند.سعدی نیز دارد
کهن خرقه ی خویش پیراستن به از جامه ی عاریت خواستن
به دست آهن تفته کردن خمیر به از دست بر سینه پیش امیر
nabavar در ۳ ماه قبل، شنبه ۲ مرداد ۱۴۰۰، ساعت ۱۶:۲۶ در پاسخ به جهن یزداد دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۰۹:
گرامی جهن یزداد! با شما موافق نیستم، نامرد، مردانگی و جوانمردی در مقوله ی تحقیر زنان نمی گنجد، لغاتی ست ساخته شده در مورد شجاعت و بخشش، ولی زمانی که می گوییم از زن کمتر، تحقیر و توهینی ست به زن و خانواده
nabavar در ۳ ماه قبل، شنبه ۲ مرداد ۱۴۰۰، ساعت ۱۶:۱۱ در پاسخ به مهدی دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۱۰:
گرامی مهدی! من به خلاف رای تو گر نفسی زنم زنم. اینگونه نبوده که هر شاعری چون فرزند زمان خویش است، از درایت و انصاف دوری گزیند. نظامی و فردوسی را نگاه کنید، جز در بلندی مرتبت زنان سخن نگفته اند، هر چند پیش از سعدی میزیسته اند. مولانا که بسیار آبروریزی کرده.دنیای هپروتش جهان را در بر گرفته و خشکی افکارش دیگر امروزه خریدار ندارد. اما تنها احترامی که برایشان قائلم زنده نگاه داشت زبان شیرین فارسی ست. ولی اتفاق می افتد که در فهم شعر و نثر مولوی در می مانم. گرچه تربیت و محیط نقش تأثیر گذاری در افکار ما دارد ولی خرد و انصاف نیز نعمتی هایی ست پُر بها.
nabavar در ۳ ماه قبل، جمعه ۱ مرداد ۱۴۰۰، ساعت ۰۸:۵۲ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۰۲:
مردمان عاشق گفتار من ای قبله خوبان چون نباشند که من عاشق دیدار تو باشم رسم عاشقی را با برده داری اشتباه نگیریم، اینجا آرزوی وصل است و نیاز، با { الرِّجَالُ قَوَّامُونَ عَلَی النِّسَا } متفاوت است. سعدی خود را دست کم نگرفته بلکه نیاز عاشق را به بهترین وجه بیان می دارد. همین حسن سخن سعدی ست که مردمان عاشق گفتار اویند.
nabavar در ۳ ماه قبل، سه شنبه ۲۹ تیر ۱۴۰۰، ساعت ۲۱:۱۰ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۵۰۳:
بیت آخر: خمش کن کآینه زنگار گیرد
nabavar در ۳ ماه قبل، دو شنبه ۲۸ تیر ۱۴۰۰، ساعت ۰۰:۰۰ دربارهٔ خیام » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۵:
گرامی محمدزاده!
گر دست دهد ز مغز گندم نانی وز می دو منی ز گوسفندی رانی
من: واحد وزن است معادل ۳ کیلوگرم ” دو من “ معادل ۶ کیلو ست
آرزوی نان و گوشت و دو من شراب دارد به اضافه ی لاله رخی و گوشه بستانی
nabavar در ۳ ماه قبل، جمعه ۲۵ تیر ۱۴۰۰، ساعت ۱۱:۴۴ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۴۷:
گرامی هیوا!
آواز دهل نهان نماند در زیر گلیم و عشق پنهان : صدای دهل آنقدر بلند و رسا ست که هر چه بخواهی خاموشش کنی باز به گوش می رسد، و عشق نیز پنهان نمی ماندو روزی بر ملا می گردد
nabavar در ۳ ماه قبل، جمعه ۲۵ تیر ۱۴۰۰، ساعت ۱۱:۳۷ دربارهٔ فرخی سیستانی » دیوان اشعار » قصاید » شمارهٔ ۸۹ - در مدح خواجه ابوالمظفر گوید:
گرامی هیوا! ندانم بر چه طالع زاد مادر: چه سر نوشتی در انتظار او بود
nabavar در ۳ ماه قبل، جمعه ۲۵ تیر ۱۴۰۰، ساعت ۱۱:۳۰ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۴۴:
گرامی امیر! از همان { فک نکنم } و { عموجون} پیداست که اهل ادب و شعر هستی. زنده باشی
nabavar در ۳ ماه قبل، جمعه ۲۵ تیر ۱۴۰۰، ساعت ۱۱:۲۲ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۴۴:
سخن سعدی و مولوی در نزد نا اهل خنجری خونریز و زهری مهلک است، و پیش اهل ادب چون تیغ جراحی که سلامت می بخشد.روباه را بنگرید که از بوی گل اسطوخودوس { lavender} فراری ست و زنبور عسل عاشق آن است. تا گلستان سعدی را که بخواند. گاهی سخن به کام تو چون زهر و خنجر است در کام دیگری بنگر، شهد و شکّر است
nabavar در ۳ ماه قبل، جمعه ۲۵ تیر ۱۴۰۰، ساعت ۱۰:۳۸ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۴۴:
گرامیان یحیی و امیر سلطان! پرتوِ نیکان نگیرد آنکه بنیادش بداست،،،تربیت نا اهل را چون گردکان بر گنبد است. راست می گوئید شاعران ما زهر خطرناکی هستند برای بعضی ولی نوشدارویی برای بعضی دیگر، شما در چهل سالگی زهر از وجود خود می زدائید و فروزانفر و عبدالعظیم قریب در سیزده سالگی سرآمد ادیبان زمان می گردند، شاید تفاوت در بنیاد باشد،به قولی: لحظه ای در خود نگر تا کیستی
nabavar در ۳ ماه قبل، پنج شنبه ۲۴ تیر ۱۴۰۰، ساعت ۰۲:۵۱ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۸:
گرامی غزل! باکمال میل: nnabavaran@gmail.com
nabavar در ۳ ماه قبل، پنج شنبه ۲۴ تیر ۱۴۰۰، ساعت ۰۲:۳۷ دربارهٔ صائب تبریزی » دیوان اشعار » تکبیتهای برگزیده » تک‌بیت شمارهٔ ۱۴۵۹:
گرامی هیوا!
کیفیت است مطلب از عمر، نه درازی ...خضر و حیات جاوید، ما و می دو ساله
می گوید: ما به طول و درازای زندگی اهمیت نمی دهیم، مهم کیفیت و چگونه زندگی کردن است، خضر عمر جاوید دارد ولی من این میِ کهنه را به زندگیِ همیشگی ترجیح می دهم.
خوش باش و زندگی کن بهتر ز عمر دائم ،،،،،، یک لحظه مستیِ می خوشتر، مدام صائم
nabavar در ۳ ماه قبل، چهار شنبه ۲۳ تیر ۱۴۰۰، ساعت ۰۲:۳۸ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۸:
گرامی غزل! اگر توجه کرده باشید نوشته بودم: با علامت سؤال هم معنای خوبی میداد، که هر دو نظر را تأئید کرده بودم. حال که می گویید به شعر علاقه دارید غزلی از ” نیا “ تقدیم به شما:
نگاه دوست
دوسترا آنگوشه ی ابروش مارا خوشترست
کشتی توفانی دل را نگاهش لنگرست
آنچه را در آسمانت جلوه گر داری بیار
درزمین مارا دوچشم مهوشش افسونگرست
گر گل باغ تمام عاشقان یاس است و غم
در گلستان من عاشق همه نیلوفرست
جز به رخسارش ندارم چشم ، خاطر پُر زِ اوست
در قیاسش لؤلؤ لالا بَرَم خاکستر ست
روح پرور عالمی دارد هوای کوی دوست
باده ی نوشین دیدارش به سیمین ساغرست
از زبان بلبل خوشخوان شنو اسرار دهر
جان عاشق را امید زندگانی دلبر ست
سوسن آزاده پنهان با صبا آهسته گفت
ای خوش آن بندی که چون زنجیر گیسو زیورست
ناله ی شبهای بیداری و چشم پر گهر
ای بسا سِحری کند، بینی که یارت در َبَرست
عود دل در آتش مهرش چه غوغا می کند
ساز او جان ” نیا “ را نغمه ی خنیاگرست