... به عیش غفلت عمری که نیست کس نرسد

فغان که فرصت تعبیر هم به خواب گذشت

ز سوز سینه ام آگه که کرد محفل را ...

... عرق ز جبهه ما بی فنا نشد زایل

فغان که عمر چو شبنم به انفعال گذشت

زهیچ جلوه به تحقیق چشم نگشودیم ...

دوش از نظر خیال تو دامن کشان گذشت

اشک آنقدر دوید ز پی کز فغان گذشت

تا پر فشانده ایم ز خود هم گذشته ایم ...

فغان که فرصت دام تلاش چیدن رفت

پی گذشتن عمر آنسوی رسیدن رفت ...

... کز ضعف سرشکم به شمار نفس افتاد

تا بیکسی ام قافله سالار فغان کرد

خون شد دل و چون اشک ز چشم جرس افتاد ...

... تسکین طلب جهانی مست جنون نوایی ست

لب از فغان نبندد نی تا شکر نگردد

در فکر چرخ و انجم جهد تغافل اولی ست ...

سحر آه و گلستان نکهت و بلبل فغان دارد

جهانی سوی بیرنگی ز حسرت کاروان دارد ...

... ز تعجیل بهاران بیش ازین نتوان شدن غافل

شکفتنهای گل چندین جرس عرض فغان دارد

به استعداد جان سختی ست جست و جوی این دریا ...

... نشاط حسن می بالد ز درد عاشقان بیدل

گلستان خنده دربار است تا بلبل فغان دارد

... چراغ خامشم غم نیست گر آهی زیان کردم

نفس دزدیدنم در عالم دیگر فغان دارد

ز بال افشانی ساز شرر آواز می آید ...

... تظلم دوری از اصل است ور نه

نفس در سینه فغانی ندارد

تحیر بسمل اشک نیازم ...

... ندارد کوتهی در هیچ حال افسانه عاشق

فغان گر لب فرو بندد تمنا گفتگو دارد

خروشم درغمت با شور محشرمی زند پهلو ...

... ادب لب می کند ایجاد و وقف بوس می سازد

فغان بی وجد نازی نیست کز دل برکشد بیدل

برهمن زاده ای در دیر ما ناقوس می سازد

... به محفل تو که اظهار مدعاست تحیر

نفس در آینه پنهان کند فغانش و لرزد

به وصل وحشتم از دل نمی رود چه توان کرد ...

... چه خیالی ست نوایی ز تمنا نکشیم

که نفس رشته قانون فغان می باشد

سخت دور است ازین دامگه آزادی ما ...

مکتوب مقصد ما از بیکسی فغان شد

قاصد نشد میسر دل خون شد و روان شد ...

... چشمت به محفلی که تغافل کند بلند

نی هم به میل سرمه نیاز فغان کند

از فرصت گذشته رسیدن گذشته گیر ...

... درد را جولا نگهی چون سینه عشاق نیست

بر فغان مشکل که آغوش جرس تنگی کند

بر جنون می پیچم واز خویش بیرون می روم ...

... مراکه چون مژه آغوش ناتوانی بود

فغان که چارهء بیتابی ام نیافت کسی

به رنگ ناله نی دردم استخوانی بود ...

... دل خسته بیدل نوحه سرا ز تبسم لعل تو مانده جدا

در ساز فغان نزند چه کند سر و برگ نی که شکر نشود