فاطمه یاوری در ‫۱ سال و ۶ ماه قبل، پنجشنبه ۳۱ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۰۱:۲۱ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۳:

دوستان گویند: 

سعدی!

دل چرا دادی به عشق؟

تا میان خلق کم کردی وقار خویش را.....

فاطمه یاوری در ‫۱ سال و ۶ ماه قبل، پنجشنبه ۳۱ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۰۱:۱۸ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۳:

یار بارافتاده را در کاروان بگذاشتند:)

بی وفا یاران که بربستند بار خویش را.....!

فاطمه یاوری در ‫۱ سال و ۶ ماه قبل، پنجشنبه ۳۱ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۰۱:۱۶ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۵:

 گرش ببینی و دست از ترنج بشناسی؛

روا بود که ملامت کنی زلیخا را.........!

نیما عسکرپور در ‫۱ سال و ۶ ماه قبل، چهارشنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۲۱:۴۴ دربارهٔ اقبال لاهوری » پیام مشرق » بخش ۲۲۷ - آشنا هر خار را از قصهٔ ما ساختی:

این آهنگ توسط استاد غلام‌علی، غزل‌خوان هندی اجرا شده است. من نتوانستم آهنگ را در اسپاتی‌فای پیدا کنم ولی لینک یوتیوب را اینجا قرار می‌دهم. پیوند به وبگاه بیرونی

حبیب شاکر در ‫۱ سال و ۶ ماه قبل، چهارشنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۱۹:۴۲ در پاسخ به حامد غفوری دربارهٔ خیام » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۰۸:

باسلام 

بیت سوم را اینگونه هم میشود گفت 

سوزنده چو آتشست غم را ،لیکن.....

 

سیاوش در ‫۱ سال و ۶ ماه قبل، چهارشنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۱۸:۲۰ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۷۶:

با سلام و ارادت خدمت اساتید عزیز

در بیت پنجم اگر به جای واژه ی هوس، واژه ی هوا به کار گرفته شود، معنا و مفهوم و ایهام بهتری ارائه می شود

 

گل به جوش آمد و از می نزدیمش آبی

لاجرم زآتش حرمان و هوا می جوشیم

 

چرا که با این واژه عناصر اربعه با هم در یک بیت جمع می شوند اگر گِل را به معنای خاک فرض کنیم.. ضمنا هوا معنای هوس هم دارد و خدشه ای به اصل شعر وارد نمی شود.. و نیز در بیت قبل که چرا نخروشیم به کار رفته است، هوا می‌تواند هم قافیه ای خوب برایش به کار رود.. گر چه شعر ردیف ندارد و خود همه قافیه باز است... کاش نسخه ای بسیار قدیمی تر در دسترس می بود و این شک مرا به یقین تبدیل می کرد که کسی عمدا یا سهوا واژه ی هوس را به جای هوا به کار گرفته باشد.. کاش می شد واژه ی حوا را به کار برد که هم ه  هوا است و هم ح حرمان و هم چ چرا و هم هوا و هوس سیب و گندم بهشت خوردن را و هم تجمیع عناصر اربعه و هم قافیه و همه چیز را در هم داشتن را.. کاش ولی تشدیدی که دارد مانع این همه می شود..

سپاسگزار صبر و شکیباییتان هستم

حبیب شاکر در ‫۱ سال و ۶ ماه قبل، چهارشنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۱۷:۱۸ دربارهٔ خیام » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۰۸:

باسلام وادب 

زآن می که دگرگون بکند حالت خور 

زیبا بکند روز و مه و سالت خور 

شوید ز وجودت همه زشتی ها 

 شاهانه کندطالع و اقبالت خور 

باتشکر ازهمه دوستان.

زارا خراسانی در ‫۱ سال و ۶ ماه قبل، چهارشنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۱۴:۱۶ در پاسخ به ساکت دربارهٔ خیام » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۳۹:

خیام در این رباعی تصویر تاریکی از جهان پیش روی ما قرار داده و دست کم برای کسانی که در جوامع پیشرفته زندگی میکنند غیر قابل قبول است!!
این چه حرفیه؟ مگه درد و رنج ناشی از مرگ اعضای خانواده، دوستان و عزیزان، جوامع پیشرفته و غیرپیشرفته داره؟ مگه این که میدونی چهار روز دیگه میمیری و همه ثروت و زندگی که جمع کردی میذاری و میری و با هفت هزارسالگان برابر میشی و توی گور خوراک مور میشی، این ور دنیا با اون ور دینا فرق میکنه؟
از امریکا پیشرفته تر داریم؟ از وودی آلن فرهیخته تر داریم؟ برید ببیند درباره زندگی توی این جهان چی گفته.
توی گوگل بزنید نظر وودی آلن درباره زندگی در این دنیا.

احسان چراغی در ‫۱ سال و ۶ ماه قبل، چهارشنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۱۴:۰۵ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۹۷:

حافظ هم دقیقا همین مضمون را در یکی از اشعارش تکرار می‌کند:

 

میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست

تو خود حجاب خودی حافظ، از میان برخیز

محسن موسوی زاده در ‫۱ سال و ۶ ماه قبل، چهارشنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۱۳:۱۶ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۵۲۶:

درود به شما

به درخواست یکی از دوستان خواستم چم (معنی) شعر را بنویسم دیدم آن اندازه آشکار است که نیاز به نوشتن نیست پس دوست ارجمندم لطفاً کمی با تیزنگری بیشتر بخوانید تا چم آن را دریابید.

Amir Teymoury در ‫۱ سال و ۶ ماه قبل، چهارشنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۰۷:۲۲ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۸:

شعر خیلی زیباییست هم چنین با صدای زیبا استاد همایون شجریان 

یزدانپناه عسکری در ‫۱ سال و ۶ ماه قبل، چهارشنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۰۶:۱۰ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۴۲۴:

اگر عقل خلایق را همه بر همدگر بندی

نیابد سر لطف ما مگر آن جان که بگزیدم

[کمرنگ شدن محدودیت های دست و پا گیر زمانی و مکانی]

[اهل قضاوت و خرده گیری بر کسی نبودن]

[دانستن اینکه باید به فرد عنایت شود]

عنایت‌های ربانی ز بهر خدمت آن شه‏ - برویانید و هستی داد از عین ادب ما را

محمد محمودی در ‫۱ سال و ۶ ماه قبل، چهارشنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۰۵:۱۴ دربارهٔ فردوسی » شاهنامه » هوشنگ » بخش ۱:

سلام خوبید

پویا خانی در ‫۱ سال و ۶ ماه قبل، چهارشنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۰۳:۰۵ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۸۲:

به نظرم که ضعیف‌ترین شعر در این دیوان است. یا از آن حافظ نیست یا در جوانی سروده.

کامران هیچ در ‫۱ سال و ۶ ماه قبل، چهارشنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۰۲:۳۶ در پاسخ به آماریس دربارهٔ خیام » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۹۰:

اینایی که گفتی خیام باوری بهش نداشته

کامران هیچ در ‫۱ سال و ۶ ماه قبل، چهارشنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۰۲:۳۵ دربارهٔ خیام » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۸۹:

خیام در این شعر کنایه به حشر و روز برانگیختن می‌کند

 

از نظر استاد خیام معادی وجود ندارد

عزیز کاظمی در ‫۱ سال و ۶ ماه قبل، سه‌شنبه ۲۹ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۲۳:۱۵ در پاسخ به فاضل دربارهٔ فروغی بسطامی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۷:

شاعر این اختیار را دارد تا رکن اول وزن رمل را به فاعلاتن تغییر دهد.

یزدانپناه عسکری در ‫۱ سال و ۶ ماه قبل، سه‌شنبه ۲۹ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۲۳:۰۲ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۱۹:

رقص دل

دلْ نورِ جهان باشد جانْ در لَمَعان باشد

این رَقص کُنان باشد آن دستْ زَنان آید

یزدانپناه عسکری در ‫۱ سال و ۶ ماه قبل، سه‌شنبه ۲۹ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۲۲:۵۴ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر ششم » بخش ۱۰۶ - رفتن پسران سلطان به حکم آنک الانسان حریص علی ما منع ما بندگی خویش نمودیم ولیکن خوی بد تو بنده ندانست خریدن به سوی آن قلعهٔ ممنوع عنه آن همه وصیت‌ها و اندرزهای پدر را زیر پا نهادند تا در چاه بلا افتادند و می‌گفتند ایشان را نفوس لوامه الم یاتکم نذیر ایشان می‌گفتند گریان و پشیمان لوکنا نسمع او نعقل ماکنا فی اصحاب السعیر:

کتمان و پیدا بودن یک چیز از نظر است، پس کتم عدم از نظر است و مولانا یکبار در مثنوی و هفت مرتبه در دیوان شمس به‌طور مستقیم به آن اشاره کرده‌ است.

__________

Alireza Yousefzade در ‫۱ سال و ۶ ماه قبل، سه‌شنبه ۲۹ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۲۲:۴۸ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۵:

منظور از تلخ وش شراب می‌باشد که تلخه و گفته: ان شرابی که شما صوفی ها ومتدین ها مادر تباهی و بدبختی ها میدانید، از بوسه ب روی دختران دوشیزه برای من لذت بخش تره، در این بیت طعنه ای میزنه ب شیخ ها که عاشق دختران دوشیزه است نمونه اش کشورهای عربی مثل امارات و قطر حاضرن کلی خرج کنن تا با دختران باکره هم بستر بشن،ضمنا حافظ شراب می‌خورده و منظورش شراب لطف الهی که شما مذهبیان بهش اشاره میکنید نبوده با تشکر